مطالعه مردم شناختی باورهای بومی در مازندران با بررسی عنصر طبیعی درخت

باورها، آداب و رسوم و اسطوره های مشترک، زمینه های فرهنگی مشترک اقوام گوناگون ایرانی که در هر گوشه این کشور در پیوند با طبیعت شکل گرفته، از دیرباز زندگی اجتماعی اش را معنادار ساخته بودند. بخش هایی از این باورها از طرفی بنا به مجاورت و معاشرت با سایر فرهنگ ها، چه به اجبار، چه به ضرورت یا اختیار، تحت تاثیر قرار گرفته، ترکیب و دچار تحول شده، از طرف دیگر گاه بنا به تغییر سبک زندگی و نیازها شکل عوض کرده اند. فرهنگ ایران معاصر نتیجه ترکیب اسلام شیعی با تاریخ پیش از اسلام و همچنان دستخوش تغییر است. در این پژوهش با بررسی باورهای بومی دیده ایم که همچون اسطوره های ایرانی، درخت در باورهای مردم محلی مازندران جایگاه ویژه ای داشته است. مطالعه حاضر با به کارگیری شیوه مردم نگاری و مطالعه اسنادی به گرداوری و بررسی این باورها در میان قوم مازندرانی پرداخته که شاخص تعیین کننده قوم، زبان مازندرانی بوده است. باورهای محلی مزبور در ترکیب با مذهب رسمی در طول تاریخ، شکل منحصربه فردی پدید آورده اند. حضور درخت در مجاورت امامزاده ها، مقصد یا واسطه نیایش شده و گاه خود آن را امامزاده نامیده اند. در نتیجه می توان گفت از طرفی رد پای معابد پلی تئیسم در چنین سبک نیایشی دیده می شود، و از طرف دیگر توسل به عنصری طبیعی واسطه ای برای ارتباط با ماورا صورت می پذیرد.

Keywords:

باور , درخت , مازندران , مردم نگاری