جایگاه مخازن آب اضطراری در مدیریت بحران پس از وقوع زلزله در کلانشهرها
Publish place: the 8th International Conference on Strategic Ideas in Architecture, Civil Engineering and Urban Planning in Iran
Publish Year: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 76
This Paper With 11 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
IDEACONF08_025
تاریخ نمایه سازی: 11 شهریور 1403
Abstract:
بعد از زلزله های با بزرگای بالا، احتمال آسیب دیدن سیستم آبرسانی و عدم سرویس دهی مناسب در اثر افزایش کدورت آب شرب، بالا و قابل پیش بینی است. تامین آب آشامیدنی بلافاصله پس از وقوع زلزله برای آسیب دیدگان زلزله بسیار مهم و ضروری است. استفاده از مخازن آب اضطراری جانمایی شده در اماکن عمومی شهری، از راهکارهای استفاده شده در کشورهای پیشرفته جهان، همچون ژاپن و آمریکا برای تامین آب شرب بعد از وقوع زلزله های سهمگین است. در این کشورها با توجه به زلزله خیزی بالا و تجربیات کسب شده در طول رخدادهای لرزه ای، اقدامات خوبی برای گذر از فاجعه احتمالی ناشی از عدم دسترسی به آب شرب، بعد از وقوع زلزله صورت گرفته است. از جمله این اقدامات میتوان به نصب تعداد زیادی مخازن آب اضطراری مدفون در اماکن مهم شهری (مدارس، بیمارستانها، اماکن نظامی و ...)، ماشین های مجهز شده به مخازن آب (مخازن متحرک)، ذخیره آب بسته بندی شده در انبارهای مدیریت بحران، لازام به احداث مخازن اضطراری کوچک برای هر ساختمان و ... اشاره کرد. استفاده از مخازن اضطراری مدفون جانمایی شده در اماکن مهم شهری از متداول ترین روش های تامین آب آشامیدنی بعد از زلزله های مخرب است. این مخازن با ظرفیت ۵۰ تا ۱۰۰ متر مکعب و حتی بیشتر در نقاط مختلف شهرها برای آبرسانی اضطراری مورد استفاده قرار می گیرند. حداقل سرانه آب سالم برای حفظ بهداشت و سلامت هر فرد در روز معادل ۵۰ لیتر می باشد، در حالی که حداقل آب موردنیاز بازماندگان زلزله در ۷۲ ساعت اولیه پس از شرایط اضطراری ۳ لیتر برای هر نفردر نظر گرفته می شود. با این حال این میزان بر اساس دوره دوم شرایط اضطراری که به مدت ۲ روز طول می انجامد، به ۱۳ لیتر افزایش پیدا می کند.
Keywords:
Authors
سیداحمد موسوی
کارشناسی ارشد، دانشکده عمران و محیط زیست، دانشگاه صنغتی امیرکبیر تهران
سجاد بازگیر
کارشناسی ارشد، دانشکده شهرسازی و معماری، دانشگاه صنعتی مالک اشتر تهران