بررسی اقامتگاه بومگردی با رویکرد معماری اصیل ایرانی

امروزه مفاهیمی نظیر بومگردی و اقامتگاه های بومگردی، به عنوان مکانیسم های کنترل پیامدهای منفی گردشگری مورد توجه قرار گرفته است. یکی از مهمترین ابزارها جهت حرکت به سمت نگرش بومگردی و ارائه محصولات در اقامتگاه های بومگردی، اجرای استانداردها و ارائه آنها به صورت تجربه محور میباشد. معماری متنوع ایران با آن همه عناصر بی بدیل خود همچون ایوان، کرسی، گودال باغچه، سقف های منحصر به فرد در طراحی اینگونه مجموعه هایی که در معرض دید و استفاده عموم قرار میگیرد همواره میتواند یکی از بهترین گزینه ها چه از منظر هویتی و چه از منظر اقلیمی باشد، چراکه معتقدیم حفظ و احیای صرفا کالبدی یک سرزمین نمیتواند آن را ارزنده و فعال نگه دارد. به نظر میرسد که استفاده از معماری اصیل ایران جاذبه های موثری برای گردشگران خصوصا گردشگران خارجی برای آشنایی با فرهنگ معماری ایران مهیا سازد؛ همچنین باعث رونق مرکز اقامتی مزبور گردد. در این راستا فراهم کردن امکانات و تسهیلات رفاهی برای آسایش بیشتر مسافران امری لازم و ضروری می نماید. این تحقیق بر اساس شیوه توصیفی تحلیلی با رویکرد کیفی صورت گرفته است. نحوه گردآوری اطلاعات در بخش ادبیات و پیشینه پژوهش با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و میدانی و بررسی اسناد تاریخی انجام شده است. نتایج حاصل از این تحقیق کمک بسیاری به بازشناسی معماری بومی و سنتی ایران و توسعه مراکز بومگردی و جذب توریست خواهد شد.

Keywords:

بومگردی , اقامتگاه , گردشگری , معماری بومی