نقش پیاده راه ها و حمل و نقل انسان محور در توسعه پایدار(مطالعه موردی: پیاده راه زند کلانشهر شیراز )

یکی از اهداف تحقق حمل و نقل پایدار، تغییر در روش انجام سفر از وسایل نقلیه موتوری به شیوه های غیرموتوری و یا گروهی است که شیوه هایی از جمله پیاده روی و دوچرخه سواری را شامل می شود. حمل و نقل غیر موتوری فوایدی نظیر صرفه جویی در انرژی، بهبود قابلیت زندگی در شهرها و امنیت ترافیک را در خود نهفته دارد. دوچرخه سواری و پیاده روی هر دو به عنوان وسایل حمل ونقل سازگار با محیط زیست و سالم شناخته می شوند و پتانسیل افزایش استفاده از آن ها قابل ملاحظه است. امروزه طرح های پیاده راه سازی در بسیاری از شهرها به عنوان راه حلی جهت اولویت بخشیدن به انسان مطرح هستند. مسیرهای پیاده تجلیگاه حیات مدنی شهر و محل رخداد وقایع و فعالیت های اجتماعی شهروندان در زندگی و حیات شهری هستند؛ بنابراین مسیرهای پیاده مکان های موثری در انتقال اطلاعات و تعاملات جامعه محسوب می شوند. به بیانی دیگر، مسیرهای پیاده، معابری با بالاترین حد نقش اجتماعی هستند که در آن ها، تسلط کامل با عابر پیاده بوده و ابزاری برای فعالیت های جمعی می باشند که کیفیت محیطی را بالا برده و سلامت اجتماعی را تقویت می کنند. به منظور ایجاد توسعه پایدار شهری و افزایش کیفیت در حمل و نقل شهری، همواره باید سیاست های ظریفی را جهت به کارگیری حمل و نقل غیر موتوری توسط ایجاد پیاده راه ها، مسیرهای دوچرخه و سایر تسهیلات حمل و نقل انسان محور با در نظر گرفتن مکان یابی صحیح و افزایش معیارهای مطلوبیت برقرار نمود. این مقاله کاربردی بوده و اطلاعات به روش کتابخانه ای و پرسش نامه جمع آوری شده است، پیاده راه مورد مطالعه، پیاده راه زندیه در کلان شهر شیراز می باشد که در این معبر به دنبال پاسخ به این سئوال هستیم که "احداث پیاده راه ها چه تاثیری در توسعه پایدار و حمل ونقل انسان محور دارد؟" برای دست یابی به جواب این سئوال و فرضیات، پاسخ شهروندان به روش آزمون t تک نمونه ای تجزیه و تحلیل گردید و این نتیجه حاصل شد که وجود پیاده راه ها رابطه ی معناداری با توسعه ی پایدار و حمل ونقل انسان محور دارد.

Keywords:

توسعه پایدار , پیاده راه , عابر پیاده , حمل و نقل غیر موتوری