نگاهی بر مقررات نظام حقوقی ایران و اسناد بین المللی در زمینه امکان مطالبه توامان خسارت و فسخ قرارداد

در بسیاری از موارد یکی از متعاقدین به استناد یکی از خیارات قانونی و به منظور جلوگیری از تضرر خود اقدام به فسخ عقد میکند ولی همیشه فسخ عقد برای جبران خسارت صاحب خیار کافی نمی باشد. در این راستا ضروری است معلوم شود که چه تفاوتی بین فسخ قرارداد در حقوق ایران با کنوانسیونهای بین المللی وجود دارد؟ فسخ قرارداد چه آثار و عواقب حقوقی را به دنبال دارد؟ نتایج بیانگر این است که در حقوق ایران علیرغم فقدان متن قانونی روشن راجع به امکان جبران این خسارت ها به ویژه جمع آنها با حق فسخ و رویه موسوم در محاکم که عملا به پرداخت این قبیل خسارتها نداده است. مستنبط از مجموعه مقررات کنوانسیون بیع بین المللی در زمینه جبران خسارات وارده استفاده از حق فسخ به هیچ وجه منافاتی با حق توسل به مطالبه خسارت وارده طبق مواد ۷۴ تا ۷۶ کنوانسیون ندارد در تهیه و گردآوری سعی شده است با استفاده از روش تحلیلی و منابع کتابخانه ای علی رغم منابع محدود در این زمینه نظرات حقوقدانان در هر زمینه که مربوط به این عنوان باشد جمع آوری و در حد امکان با رجوع به کتب و مقالات موضوعات بررسی میشود.

Keywords:

خسارت , فسخ , نقض تعهد