اقامه نماز نه تنها باعث نزدیکی به خداوند متعال میشود، بلکه تاثیرات بسزایی در زندگی فردی و اجتماعی انسان دارد. سنین نوجوانی را میتوان یکی از دوران های مهم در شکل گیری اخلاقیات و رفتارهای یک فرد دانست، که در این بین خانواده و
مدرسه به عنوان کلیدی ترین کانون های شکل دهنده خمیر وجودی و اخلاقی یک دانش آموز، نقش برجسته ای را ایفا میکنندتربیت دینی برای همه انسان ها و همه گروه ها از زن ومرد و پیر وجوان و کوچک وبزرگ مطرح می باشد ودینداری وزندگی بر محور ایمان یک ضرورت است.همانطور که در فرایند تحقیق بدان اشاره شد، از آنجایی که فرزندان ما به عنوان دانش آموز، نیمی از روز خود را در مدارس سپری می کنند، بنابراین باید این محیط آموزشی یک بستر امن و پناهگاه مطمئن برای دانش آموزان باشد تا با خاطر جمع و به دور از هرگونه آسیب و انحرافی به فراگیری علم و دین بپردازند. در این میان، پر واضح است که نقش اولیای
مدرسه اعم ازمعلمان، مدیران، مربیان تربیتی در فراهم کردن این شرایط بسامان و مناسب، از هر عامل دیگری مهم تر می باشد. آن کس که می خواهد مربی دین در
مدرسه باشد، مهم ترین شرط آن، اطلاع و آگاهی از منطق
دانش آموز و شناسایی نیازهای وی می باشد. امروز، بیشتر از آنکه نیازمند دانش باشیم، نیازمند روش و منش درست هستیم. چرا که در مرحله اول ارتباط، ارتباط زبانی، کلامی، رفتاری دانش آموزان با اولیای
مدرسه انجام می شود و یک رفتار شایسته به دور از هر گونه تکلف و تصنعی بودن، می تواند راهگشای مشکلات دانش آموزان در بحث دین و
آموزش مفاهیم دینی از جمله بحث مهم نماز باشد. ما باید باورهای دینی را در قشر جوان، خصوصا دانش آموزان رشد دهیم تا
فرهنگ دینی واعتقادی در این قشر تقویت شود