فرونیسیس به روایت ارسطو

هراکلیتوس و دیگر یونانیان، هستی را عرصه ستیز می دانستند و زندگی را با کشاکش نیروها می فهمیدند. معادل یونانی «ستیز»، واژه «پولموس» (πόλεμος) است که با واژگان «پاللو» (πάλλω) به معنای «نظم می بخشم»، «پلمیتسو» (πελεμίζω) به معنای «می لرزم» و «پساللو» (ψάλλω) به معنای «می نوازم»، هم ریشه است. بنابراین، زندگی در یونانی ترین معنای آن، چیزی جز تقلایی همراه با ترس و لرز برای متعادل کردن نیروها در راستای وصول به هماهنگی نیست. این معنا در ذات خود، با مفهوم «فرونیسیس» (φρόνησις) پیوند دارد که به معنای موقعیت نگری و گزینش بهترین کاری است که می توان در کشاکش نیروها انجام داد. این همان چیزی است که آدمی را به خوبی خاص وی یا «آرتی» (ἀρετή) می رساند. آرتی از «آرتائو» (ἀρετάω) به معنای مناسب و به جا بودن است. آن نیرویی که در کار و کنش آدمی، این به جابودگی و تناسب را برقرار می سازد، همان چیزی است که از آن به تدبیر زیست انسانی یا فرونیسیس تعبیر می شود. در این میان، ارسطو نیز به پیروی از سنت یونانی، باور دارد که فرونیسیس اساس عدالت یا «دیکایوسونی» (δικαιοσύνη) است که بنیاد تمام خوبی هاست و فرد یا جامعه را به نیک بختی یا «ائودایمونیا» (εὐδαιμονία) رهنمون می شود.

فرونیسیس به روایت ارسطو Keywords:

ستیزه , تدبیرگری , خوب بودن , به جا بودن , نیک بختی