ناپیدایی گذرای رنج و آشکارگی ناپایدار لذت در نظام فلسفی شوپنهاور

مفهوم اراده در نظام فلسفی شوپنهاور را می توان برآیند ژرف اندیشی وی در باب مفهوم شیء فی نفسه در نظام فلسفی کانت قلمداد کرد؛ مفهومی که به رغم جایگاه برجسته اش در روش استعلایی کانت، تبیینی بایسته از آن ارائه نگردید. اگرچه شوپنهاور با پرسش از چیستی/چه بودی حقیقت موجود در پس پشت این عالم، درون مایه و نهاد هر پدیدار موجود در جهان تصور را که به واسطه اصل دلیل کافی و صورت های چهارگانه اش دریافته، به مفهوم اراده گره می زند، اما با فراروی از گستره جهان تصور و با آشکار شدن اراده به مثابه شیء فی نفسه و فهم این اراده به واسطه کالبد، اراده ورزی های پیاپی در پدیدارها و در ظرف حیات (که ویژگی بنیادین اراده است) خود را به نمایش می گذارد که از یک سو به تقلایی همواره ادامه دار و زایش رنج پایدار، و از سویی دیگر به لذت ناپایدار می انجامد. در نتیجه چنین نگرشی، از وجود نوعی بدبینی در این جهان پرده برداشته می شود که می توان آن را به مثابه وجه تراژیک و مصیبت بار زندگی در نظر گرفت. در نوشتار پیش رو تلاش می کنیم آشکار سازیم که شوپنهاور با ارائه چه مقدماتی، رنج را امری ایجابی و پایدار، و در دیگر سو، لذت را امری سلبی و ناپایدار شمرده است. در این صورت، آیا می توان رنج را به مثابه قسمی شرط مقدم برای دست یابی به هرگونه لذت به شمار آورد؟ برآیند مفاهیم یادشده چگونه به نگرش بدبینانه در عالم منتج می گردد؟

ناپیدایی گذرای رنج و آشکارگی ناپایدار لذت در نظام فلسفی شوپنهاور Keywords:

اراده معطوف به حیات , سرشت ایجابی رنج , ناپایداری لذت , بدبینی فلسفی , آرتور شوپنهاور