ارزیابی پویایی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

«قانون اساسی پویا»، از رهگذار مبانی نظری موجه ساز و ارائه سازوکار های عملی آن، یکی از موضوعات بنیادی در نظام های حقوق اساسی پیشرو است که بدون تغییر موجودیت نظم و نظام سیاسی_حقوقی و مبتنی بر ارزش های «مشروطه گرایی»، قانون اساسی «دیروز» را با ارزش های «امروز» سازگار ساخته و خواسته های تجدیدشونده شهروندان را تامین می نماید. از این رو، پرسش اصلی در مقاله حاضر آن است که مراد از قانون اساسی پویا و سازوکار های تحقق آن چیست و جایگاه آن در نظام حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران کدام است؟ یافته های این پژوهش با شیوه گردآوری داده ها از طریق کتابخانه ای، روش هنجاری، تاکید بر منطق درون حقوقی و تدقیق در متون و اسناد رسمی حقوقی و قانونی نشان می دهد قانون اساسی پویا، به معنای انطباق قانون اساسی با خواسته های تجدیدشونده شهروندان بوده و این مفهوم عمدتا از طریق چهار سازوکار «بازنگری»، «تفسیر»، «اصول نانوشته» و «دادرسی اساسی» امکان پذیر است. نیز تامل در حقوق اساسی داخلی حاکی از آن است که با تاکید بر نارسایی های بازنگری در قانون اساسی، عدم کاربست روش هرمنوتیک فلسفی توسط مفسر رسمی و نهایتا خطیر بودن توسل به اصول نانوشته در دموکراسی های شکننده، تحقق پویایی قانون اساسی در نظم و نظام حقوقی داخلی را باید در دادرسی اساسی جست وجو نمود.

ارزیابی پویایی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران Keywords:

قانون اساسی پویا , بازنگری , تفسیر , دادرسی اساسی