حق فسخ قرارداد در مقررات قانون مدنی ایران به عنوان یک حق کثیر الاستعمال و مهم و بررسی مقررات تجارت بین الملل

فسخ در لغت به معنای نقض ، زایل گردانیدن، تباه کردن و شکستن آمده است . فسخ یا انحلال ارادی قرارداد از حیث جایگاه حقوقی یکی از مباحث اسباب سقوط تعهدات و قراردادها می باشد. گسترش روابط بین کشورها باعث افزایش معاملات بین المللی شده و از آنجایی که انجام معامله و به طور کلی فعالیت اقتصادی نیاز به قواعد حقوقی ویژه دارد، طبیعتا قواعد موجود از حیث کمی و محتوایی دست خوش دگرگونی هایی شده اند و در برخی موارد بنا به اقتضای معاملات بین المللی قواعد موجود در نظام های حقوقی بزرگ جهان عینا وارد عرصه بین المللی شده و گاهی نیز قواعد مزبور برای تطبیق با نیازهای تجارت بین الملل با اعمال تغییراتی در اسناد مربوطه مورد توافق کشورها قرار گرفته است . از جمله این قواعد، قاعده »وجود خیار فسخ به دلیل پیش بینی نقض قرارداد« است که در ماده ۷۲ کنوانسیون بیع بین المللی کالا مورد اشاره قرار گرفته است . همانطور که اشاره کردیم عدم اجرای قرارداد در موعد مقرر، باعث نقض قرارداد میشود ، دارای ضمانت های اجرایی در جهت تامین منافع زیان دیده است . اما نقض قرارداد ، آیا دارای ضمانت های اجرایی است ؟ در این تحقیق ابتدا به تعریفی از فسخ و انواع آن در قراردادها پرداخته و عنوان خواهیم کرد اعمال حق فسخ به عنوان ضمانت اجرای نقض واقعی و پیش بینی قرارداد در حقوق ایران و اسناد بین المللی چگونه است .

Keywords:

فسخ , خیارات , نقض واقعی قراداد , نقض احتمالی قرارداد , ضمانت اجرای قراداد ,