بررسی محاسن و معایب قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی سرپرست و بد سرپرست مصوب ۱۳۹۲

بی گمان سرپرستی از کودکان یتیم و بدون سرپرست ، از نظر اجتماعی فواید بسیاری دارد و اصل قضیه قابل انکار نیست ؛ زیرا کودکان یتیم و بی سرپرست کانونی برای رشد می یابند و در جامعه رها نمی شوند.اگر برای این کودکان سرپرستی تعیین نشود و از تربیت صحیح محروم بمانند، در آینده و پس از رسیدن به سن نوجوانی و جوانی معضلات فراوانی را ایجاد خواهند کرد و ناهنجاری ها و بزهکاری ها افزایش می یابد، در حالی که با تعیین سرپرست ضمن این که از بار مسئولیت دولت کاسته می شود، خانوادههایی که از داشتن نعمت فرزند محروم هستند، چراغی برای زندگی یکنواخت وخسته کننده خود می یابند و از افسردگی و بیماری های روحی روانی ناشی از نداشتن فرزند رها می شوند. این امر حتی می تواند از افزایش آمار تکاندهنده طلاق در جامعه بکاهد. فراتر از آن، از این راه و با در نظر گرفتن مصالح اجتماعی ، مادران این کودکان که گاه به قصد پوشیده نگاه داشتن گناه خود و گاه عدم توان تامین مخارجشان در آینده و فقر اقتصادی ، اندیشه نابود کردن آنها را در سر می پرورانند، راهی تازه برای رهایی خویش و تامین سعادت فرزندانشان می یابند.اما به رغم فواید متعدد این امر نباید فرزندخواندگی و مقررات سرپرستی را آسان و سهل گرفت . اگر این امر به سادگی امکانپذیر شود، مضرات فراوانی را در پی خواهد داشت ؛ زیرا این موضوع به ارج و اهمیت بنیان خانوادهها آسیب می رساند و برای داشتن فرزند دیگر ضرورتی به تشکیل خانواده مشروع احساس نمی شود و افراد می توانند با پذیرفتن فرزندان طبیعی و نامشروع خود، آنان را در زمره فرزندان مشروع درآورند. قانونگذار ایران در سال ۱۳۵۳، قانون حمایت از کودکان بدون سرپرست را به تصویب رساندهومجددا به منظور پویایی و رعایت تناسب زمانی قانون، درسال ۱۳۹۲ اقدام به تصویب قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی سرپرست وبدسرپرست نمود که با وجود تغییرات مهم و اساسی در زمینه فرزندخواندگی و مباحث مرتبط با آن، انتقادات زیادی به آن وارد است .در این مقاله به بررسی اجمالی محاسن و معایب این قانون پرداخته می شود.

Keywords:

فرزندخواندگی , کودکان بی سرپرست , حمایت از کودکان , مصالح اجتماعی