ارزیابی حقوقی انتقال فناوری در قراردادهای نوین نفتی (IPC)

نسل جدید قراردادهای نفتی ایران موسوم به IPC را می توان قرارداد خرید خدمتی دانست . قرارداد IPC با هدف ترغیب سرمایه گذاران خارجی به همکاری در پروژه های نفت و گاز کشور جذب سرمایه و تکنولوژی در صنعت ، تدوین شده است و کاملا منافع ملی را حفظ خواهد کرد در IPC قرار براین است که حلقه های مختلف صنعت نفت اکتشاف توسعه و تولید به صورت یکپارچه واگذار شوند. در این نوع قرارداد، مالکیت مخزن قابل انتقال نیست و مالکیت آن واگذار نمی شود و تولید صیانتی از مخزن، یکی از مهمترین مباحث در این قراردادها می باشد. شیوه های متعددی برای انتقال فناوری از جمله قراردادهای IPC که جدید ترین الگوی قراردادهای نوین نفتی می باشد مطرح شده است . طراحان این الگوی قراردادی معتقدند که IPC ظرفیت مناسبی در حوزه انتقال و توسعه فناوری و ارتقای توان مدیریتی در امر توسعه و بهره برداری از میادین نفت و گاز جمهوری اسلامی ایران دارد و استفاده از این الگوی قراردادی زمینه های لازم را جهت توسعه صنعت نفت کشور فراهم می سازد. در واقع در این پژوهش به منظور دستیابی به ماهیت حقوقی انتقال فناوری در قراردادهای جدید نفتی و غلبه بر چالش ها و محدودیت های موجود در این مسیر، به قراردادهای جدید IPC که همان الگوی نسل چهارم قراردادهای بیع متقابل می باشد پرداخته شده است . تا پس از یافتن ماهیت قراردادهای نفتی ، بتوان آثار حقوقی آن را مورد مطالعه قرار داد؛ بررسی حقوقی این گونه قراردادها می تواند نگاه متولیان انعقاد قرارداد در صنعت نفت را نسبت به نحوه صحیح انعقاد آن دقیق تر نماید.

Keywords:

انتقال فناوری , قراردادهای بیع متقابل , قراردادهای IPC , قراردادهای نفتی