حکم محاربه درفقه امامیه

یکی از جرم هایی که در جامعه انجام می شود محاربه می باشد. که در سوره مائده آیه ۳۳ هم به محاربه و هم به افساد فی الارض اشاره شده است . محاربه یعنی سلاح کشیدن در شب یا روز در خشکی یا در دریا بر روی مردم به قصد ترساندن آنها و ایجاد اختلال در امنیت و افساد در زمین که در نتیجه باعث تجاوز و غارت به حریم دیگران میشود لذا ما در این مقاله ، محاربه در فقه امامیه را با توجه به کتاب های فقه امامیه بررسی نمودیم . هدف از این مقاله ، شناخت انسان محاربه گر و حکم آن در فقه امامیه است .مجازات شخص محاربه گر با اقرار کردن یک نفر بالغ و عاقل وشهادت دادن دومرد عادل ثابت می شود، اما درمورد حکم محاربه اکثر فقها اتفاق نظر دارند که اگر قبل از دستگیری توبه کند ومجازات او جنبه ی خصوصی نداشته باشد، مجازات اورا ساقط شده، و در صورت عدم توبه ، ابتدا اموال او مصاده شده ،وسپس ۴حد برای او قرار داده اند که عبارتند از:۱.قتل .۲.به دارآویختن محارب۳.قطع دست راست وپای چپ ۴.نفی بلد .این تحقیق از حیث جمع آوری اطلاعات تحقیق ، کتابخانه ای و فردی است و از حیث نگارشی توصیفی -تحلیلی می باشد .

Keywords:

محارب , محاربه , سرقت , قتل , حکم محاربه , جنسیت محاربه گر , سلاح.