بررسی دلالت های مذاق شریعت در فقه جزایی امامیه

فقیه گاه در مقام استنباط احکام به نصوص و ادله شرعی به صورت منفرد و تک گزاره ای استناد می نماید و گاه در اثر ممارست و انس با نصوص شرعی ، روش و سیره ی شارع در جعل احکام و روح کلی شریعت را در می یابد و با این بینش مجموعه نگر، ادله شرعی را ارزیابی می کند. بدین سان مذاق شریعت نه تنها مبین اراده ی ت شریعی شارع ا ست بلکه در مقام تفسیر اراده ی شارع نیز دست مایه فقها قرار می گیرد. هر یک از منابع موجود با رویکرد خاصی ، مفهوم مذاق شریعت را بررسی نموده اند. گاه عناصر و اجزا تشکیل دهنده مذاق شریعت تشریح شده است ، گاه به اعتبار سنجی این مفهوم و گاه نیز به نقد و آسیب شناسی آن پرداخته اند. مقاله حاضر با روش کتابخانه ای و با رویکرد توصیفی و تحلیلی دلالت های مذاق شریعت در فقه جزایی امامیه را مورد برر سی قرار داده ا ست و نتیجه بحث بیانگر آن ا ست که : در محدوده فقه امامیه ، فقها ضمن آ شنا نمودن دیگران با مذاقهای شرعی در جاهای مختلف بدان ا ستناد کرده اند، به گونه ای که در خ صوص مو ضوعات فاقد پی شینه از این مسئله استفاده می کنند، لذا توجه به مذاق شریعت و پرهیز از تفسیر تک گزاره ای نصوص، سبب هماهنگی احکام با غایات و دیدگاه های کلی شارع و کار آمدی بیشتر فقه جزایی می گردد.

Keywords:

دلالت , مذاق شریعت , فقه جزایی امامیه