ضمانت اجرای عدم رعایت تشریفات مدنظر و مقرر قانونگذار در بیع های تشریفاتی

یکی از مهم ترین عقود کاربردی بین مردم و جامعه عقد بیع می باشد. با دقت در مواد قانونی و همچنین با بررسی پیشینه فقهی مشخص می گردد که اصل بر رضایی بودن عقود از جمله عقد بیع می باشد ولی در برخی موارد قانونگذار از این اصل عدول نموده و انعقاد بیع یا قابلیت استناد آن در دادگاه ها، دولت و یا سایر اشخاص ثالث را منوط به انجام تشریفاتی نموده است ؛ از جمله در خصوص بیع اموال غیر منقول قانونگذار صراحتا در مواد ۲۲، ۴۷ و ۴۸ قانون ثبت اسناد و املاک، ثبت عقد بیع در دفاتر اسناد رسمی و به تبع ادارات ثبت اسناد و املاک را در زمره تشریفات این عقد قرار داده است و عدم پذیرش چنین بیعی در محاکم و ادارات را به عنوان ضمانت اجرای عدم رعایت این تشریفات در نظر گرفته است .علاوه بر این مورد موارد دیگری نیز در مواد قانون های مختلف در سنوات گوناگون به عنوان تشریفات بیع در نظر گرفته است که در این تحقیق سعی بر آن خواهد شد که مصادیق مختلف از بیع های تشریفاتی که قانونگذار در قانون های مختلف به آن ها اشاره نموده است ،احصاء و به صورت تخصصی بررسی شود که هدف قانونگذار از وضع چنین تشریفاتی چه بوده است .

Keywords:

بیع های تشریفات ی , ضمانت اجرا , قانونگذار