بررسی پیشینه تاریخی زبان پارسی

زبان ‎ها، آیینه اقوام هستند. هر قومی مانند فردی از افراد جامعه، دوره های مختلف عمر شامل کودکی، جوانی و پیری را می گذارند. حیات اقوام همیشه در حال تغییر بوده و به دلیل همین تغییرات است که دگرگونی های مختلف در زبان به وجود می آید. از مهم ترین عوامل موثر بر زبان می توان به روابط بین الملل اشاره کرد. وجود روابط بین المللی چه از سر مصالحه باشد و چه از سر جنگ، بر زبان مردم جامعه اثرگذار خواهد بود. زبان فارسی نماد هویت ملی ایرانیان و زنجیره پیونددهنده ما به تاریخ است. ابوالقاسم منصور بن حسن فردوسی از بزرگ ترین شاعران حماسه سرای ایران است. فردوسی به مدت سی وسه سال مشغول سرودن شاهنامه بود. وی شاهنامه را به زبان ساده و به نظم سرود تا بتواند زبان فارسی را زنده نگه دارد. اکثر ملت های جهان سروده ای که بر اساس حماسه باشد ندارند، اما، شاهنامه فردوسی مخصوص ایرانیان بوده و در جهان نیز شناخته شده است. به دلیل اهمیت زنده نگه داشتن زبان فارسی و به پاس زحماتی که برای فرهنگ و ادب فارسی کشیده شده، ۲۵ اردیبهشت بنام روز «پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی» نام گذاری شده است.

Keywords:

زبان پارسی , جامعه , ایران , حماسه سرایی