مفهومشناسی «حب» و کاربست آن در کتاب، سنت و فقه

واژه های «یحب»، «مااحب» و مانند آن، در آیات و روایات متعدد مورد استناد فقیهان به کار رفته است. تعلق این واژگان به فعل اختیاری مکلف، که موضوع دانش فقه است، این پرسش را به ذهن می آورد که آیا می توان مفهوم این واژگان را فارغ از قراین و باتوجه به موضوع له و معنای لغوی، کاربست های واژگان در کتاب و سنت و عبارات فقها راجع به آن دریافت و قاعده ای را دراین باره اصطیاد کرد؟ در این پژوهش، با نظرداشت معنای لغوی و استقرای موارد کاربرد مشتقات این واژه در کتاب و سنت و تتبع و تامل در نگاشته های فقیهان امامی، توصیف و تحلیلی از کارکرد این واژگان ارائه شده است. به نظر می رسد تعلق محبوبیت شارع مقدس به فعل اختیاری، مبین جواز و رجحان فعل و تعلق عدم محبوبیت وی مبین عدم جواز صدور فعل از مکلف است.

Keywords:

معناشناسی واژه , حب , بغض , اراده , محبوبیت