پارادایم های کاربردی در پژوهش هنر (اپیستمولوژی، آنتولوژی، متدولوژی)

پارادایم، در مفروضات فلسفی و مفهومی به منظور شناخت دقیق از مواضع تحقیق کاربرد دارد که مجموعه ای از جهان بینی و باورهای محقق را تعریف می کند و نیز با معانی ای همچون الگو و چارچوب فکری فرهنگی همسان است. پارادایم در تحقیق، همانند ستون منطقی است که چارچوب پژوهش را در بر دارد و حامی ابعاد فکری و طراحی تحقیق پژوهشگر تا انتهای مسیر است. اهمیت پارادایم در تحقیق به اندازه ای است که در تمام مراحل پژوهش که با طرح عنوان و سپس طرح تحقیقاتی شروع می شود، تا انتهای مسیر تحقیق، پژوهشگر را همراهی می کند؛ به طوری که اگر پژوهشی پارادایم و طرح و الگوی تحقیقاتی ضعیف یا ناکارآمدی داشته باشد، به گسست حلقه های زنجیروار عناصر تحقیق منجر می شود. این پژوهش، تلاش دارد تا ارکان اصلی پارادایم را در چهار بعد معرفت شناسی، هستی شناسی، روش شناسی و اصل شناسی به عنوان مساله پژوهش تحلیل نماید. پژوهش های مشابه از سه بعد ارکان پارادایم استفاده کرده و بعد اصل شناسی را مورد بررسی قرار نداده اند. همچنین در زیرمجموعه مواضع اصلی، به انواع پارادایم که عبارت اند از: اثبات گرا، پسااثبات گرا، انتقادی، تفسیری، فمنیسم، پست مدرن، تئوری آشوب و پراگماتیسم نیز پرداخته خواهد شد. هدف پژوهش آن است که ضمن معرفی پارادایم های موجود در انواع تحقیقات کیفی و کمی، واژه پارادایم را در حوزه هنر نیز تعمیم دهد. همچنین پارادایم هایی که در حوزه هنر، دارای بیشترین کاربرد و بهترین نتیجه هستند را تبیین کند. فرضیه اصلی این تحقیق آن است که پارادایم های فلسفی، کاربردی ترین الگو برای تحقیقات در حوزه هنر است. این تحقیق، پژوهشی کیفی است که کار تحقیقاتی در آن کاربردی- نظری و روش تحقیق آن تماتیک است. جمع آوری داده ها به روش اسنادی انجام شده است. نتایج حاصل از این پژوهش، تولد پارادایمی نو در باب هنر و نیز معرفی مسیری کوتاه و کاربردی در انواع تحقیقات است.

Keywords:

اصل شناسی , تحلیل تماتیک , روش شناسی , معرفت شناسی , هستی شناسی , هنر