زبان، ابزاری در احراز یا عدم احراز ابژه میل در داستان های «خون خورده» و «بازگشت»

مفهوم میل در آموزه های فروید، اهمیت ویژه ای داشت و او به قضیب به عنوان عنصری مهم در ساختار زیستی مردانه توجه داشت. لکان با بهره گیری از زبان شناسی سوسور، توانست از مفهوم میل و قضیب، خوانشی زبانی ارائه دهد؛ بنابراین، قضیب فرویدی جای خود را به فالوس لکانی داد و میل نیز به عنوان مقوله ای زبانی با مفاهیم دیگری چون فقدان و مازاد، بازشناسی شد. در این پژوهش، باتوجه به آموزه های لکانی و به روش تحلیل کیفی و با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای، جایگاه فالوس را به مثابه امری زبانی که سوژه را از ابژه α همواره دور نگه می دارد، در داستان های خون خورده و بازگشت نشان داده ایم. نتایج به دست آمده از خوانش لکانی داستان های مذکور نشان می دهد شخصیت های این داستان ها از همان ابتدا، اختگی خود را پذیرفته و با امید به احراز فالوس، وارد عرصه دلالت میل دیگری بزرگ شده اند و این دیگری بزرگ، آن ها را از دالی به دال دیگر ارجاع داده است. این شخصیت ها در مقام سوژه هرگز نتوانسته اند ابژه میل خود را احراز کنند و میل به عنوان امری زبانی، همواره با فقدان یا مازادی بازنمایی شده و مواجهه سوژه با فقدان ابژه میل، سبب بازتولید دال و حفظ زبان و مواجهه او با مازاد ابژه مذکور، سبب مرگ نمادین یا روان پریشی سوژه گردیده است.

Keywords:

زبان , ناخودآگاه , ژاک لکان , خون خورده , بازگشت , ابژه α , فالوس