زمین و آسمان بر محور استعاره (روند استعاری معنابخشی به پدیده های طبیعی بر پایه استعاره های جهتی)

سازوکار استعاری ذهن در معنابخشی به جهان، نقطه محوری این تحقیق است. نظریه معاصر استعاره که نقش استعاره را در معنابخشی به جهان اطراف مطرح می کند، یکی از دستاوردهای مهم زبان شناسی شناختی است. از میان انواع استعاره های مفهومی که این نظریه به تشریح آن ها می پردازد، استعاره های جهتی به آن نوع از استعاره اشاره دارد که پدیدارهای جهان را به واسطه جهات، برای ما معنادار می کند. آن چنان که در این تحقیق نشان داده ایم، شاید برای شمار بسیاری از اهالی زبان، آشکار نباشد که چگونه پدیده های طبیعی، به دلیل جایگاه قرارگیری شان در جهات، با مفاهیم انتزاعی مرتبط دانسته می شوند و به صفاتی متصف می شوند که هرچند در عمیق ترین لایه های دانش زبانی ما نهفته است، در حقیقت هیچ ارتباط ذاتی میان آن صفات و آن پدیده های طبیعی وجود ندارد. در تحقیق حاضر، با ارائه نمونه هایی از بزرگ ترین متون ادبی فارسی نشان داده ایم که چگونه بشر، مفاهیمی را از حوزه تجربه های دینی، معنوی، فیزیکی، عاطفی، جنسیتی و... به عاریه می گیرد و بر پدیده های جهان طبیعی فرامی افکند. همچنین کوشیده ایم تبیین کنیم که این فراافکنی بر مبانی مربوط به جهت و جهتمندی استوار است. این نمونه ها در عین حال که روند معنادار شدن جهان از طریق استعاره را بر ما روشن می سازند، نقش انکارناپذیر متن ها را در تثبیت استعاره ها، نهادینه شدن آن ها و ابلاغ آن ها به گویندگان اعصار بعد بازگو می کنند.

زمین و آسمان بر محور استعاره (روند استعاری معنابخشی به پدیده های طبیعی بر پایه استعاره های جهتی) Keywords:

زبان شناسی شناختی , استعاره های جهتی , بدنمندی , زمین و آسمان