بررسی جنبه های بلاغی زبان در تفسیر کشف الاسرار

کشف الاسرار به عنوان یک کتاب منثور پارسی، ویژگی های کلامی، واژگانی، صرفی و نحوی فراوانی دارد که هریک در جای خود قابل توجه است. شاید مهم ترین آن ها موزون بودن نثر و توجه بسیار میبدی به زبان کهن پارسی - چه در برگزیدن واژه ها و چه در دستور زبان - باشد که خواندن این متن را جذاب تر کرده است.با توجه به اینکه نوبت سوم این تفسیر، یعنی بخش تفسیر عرفانی از تنوع زبانی و موضوعی برخوردار است و جنبه ادبی و هنری زبان غلبه دارد و میبدی هم از دیدگاه شریعت و هم از دیدگاه های متفاوت اهل طریقت چون اهل زهد، اهل عشق و اهل سکر به بیان موضوعات موردنظر خود می پردازد و در بیان هرکدام از دیدگاه ها نیز زبان، ویژگی های متفاوتی می یابد، بررسی سبک شناسانه ویژگی های زبانی این تفسیر ارزشمند – به ویژه در نوبت سوم – ضروری به نظر می رسد. بنابراین پژوهش حاضر به منظور آشکارکردن ارزش های بلاغی و زبانی تفسیر میبدی، این فرضیه را ثابت می کند که زیبایی بخش سوم کشف الاسرار میبدی افزون بر وجود صور گوناگون خیال و شگردهای مرتبط با موسیقی کلام، مرهون ترفندهای ادبی برخاسته از جنبه های بلاغی زبان است. روش تحقیق در این پژوهش به صورت توصیفی و تحلیل محتوا در خصوص ویژگی های سبکی (زبانی) نوبت سوم تفسیر کشف الاسرار  است.

Keywords:

stylistics , language , normative , familiarization , Kashf al-Asrar