آینده اندیشی سیاستگذاری هنر در نهادهای حاکمیتی ایران در افق ۱۴۲۰ ه. ش (با تکیه بر روش سناریونویسی پیترشوارتز)

آینده پژوهی بر پایه تفکر سناریویی، با ترسیم آینده های بدیل به سازماندهی اطلاعات و احتمالات آتی در جهت کاهش خطاهای تخمینی و غافلگیری های استراتژیک می پردازد. از این رو تعامل سیاست گذاری و آینده پژوهی در نهادهای حاکمیتی برای تدوین استراتژی های پابرجا در مواجهه با نیروهای شکل دهنده آینده ضروری است.در این مقاله تلاش می شود با استفاده از مراحل هشتگانه سناریو نویسی پیتر شوارتز (GBN)، به این سوال محوری پاسخ داده شود که چه سناریوهایی برای سیاستگذاری هنر توسط نهادهای حاکمیتی ایران در افق ۱۴۲۰ ه.ش. قابل تصور و پیش بینی است؟ مقاله حاضر از نوع هدف، اکتشافی و به شیوه آمیخته انجام شده است. جمع آوری اطلاعات لازم به صورت کتابخانه ای و میدانی، با روش فراترکیب صورت گرفته است. همچنین نتایج حاکی از آن است که دو عدم قطعیت که بالاترین تاثیرگذاری را بر سایر متغیرها دارند؛ شامل «مداخله گری و لغزندگی سیاست گذاری ارزشی» و «کنشگری جامعه هنر» است که تاثیر آن بر سایر پیشران ها در قالب چهار سناریو با عناوین «واگرایی و شکاف»، «جنگ قدرت»، «درهای باز» و «وابسته پروری» مورد تحلیل قرار گرفت. و از برآیند آن سناریوی پنجم با عنوان تعادل پویا به عنوان سناریوی مرجح استخراج شد.

Keywords:

آینده پژوهی هنر , سناریونگاری آینده هنر , سیاست گذاری هنر , پیشران های سیاست گذاری هنر , نهادهای حاکمیتی هنر