مروری نظری بر مدل های یادگیری خودتنظیمی

خودتنظیمی ، راهبردهایی هستند که افراد برای تنظیم و کنترل شناخت ، انگیزش، و رفتار خود به کار می برند. خودتنظیمی در یادگیری ازمقوله هایی است که به نقش فرد در فرایند یادگیری توجه دارد. یادگیرندگانی که به طور موثر خودتنظیمی می کنند، می توانند نتایج یادگیری و عملکرد را بهینه کنند، زیرا یادگیری خود را برنامه ریزی و نظارت می کنند. بر این اساس هدف این پژوهش مروری نظری بر مدل های یادگیری خودتنظیمی بود. روش پژوهش مطالعه تو صیفی ا سنادی بود که با مراجعه به منابع و مقالات معتبر علمی و ج ستجو در بانک های اطلاعاتی داخل ک شور (جهاد دان شگاهی ، پایگاه مدارک و اطلاعات علمی ایران، سیویلیکا، نورمگز) و پایگاههای اطلاعاتی خارجی (Science direct, Ebsco, Emerald, ISI, scholar ,Springer)به بررسی مدل های یادگیری خودتنظیمی پرداخته شد، در این پژوهش ، پنج مدل یادگیری خودتنظیمی تحلیل و بررسی شد یعنی مدل های زیمرمن ، بوکارتز، وین و هادوین ؛ پینتریچ و مدل افکلیدس. یافته ها نشان داد مدلهای یادگیری خودتنظیمی به طور جامع بر روی عوامل شناختی ، فراشناختی ، رفتاری ، انگیزشی و عاطفی تاکید دارند که هر یک از آنها در فرآیند یادگیری فرد نقش مهمی دارند. این مدلها به ما کمک می کنند تا فرآی ندهای پیچ یده یادگیری خودتنظیمی را بهتر درک کنیم و بتوانیم با طراحی راهبردها لازم، محیط های آموزشی بهی نه برای فراگیران فراهم کنیم .

Keywords:

یادگیری خودتنظیمی , زیمرمن , آموزش , مدل.