بررسی ارتباط الگوهای سرشت و منش با باور های خود کارآمدی خانواده با نقش میانجی مهارتهای زندگی در میان دانش آموزان

هدف این پژوهش مدل یابی ارتباط خود کارآمدی خانواده با الگوهای سرشت و منش با نقش میانجی مهارتهای زندگی در میان دانش آموزان مقطع ابتدایی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه ی دانش آموزان مقطع ابتدایی خراسان رضوی در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ است که شامل ۱۸۴۷ دانش آموز است . از طریق جدول مورگان ۳۰۴ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه های ، الگوهای سرشت و منش کلونینجر و پرسشنامه خودکارآمدی شرر (۱۹۸۲) ، پرسشنامه مهارت زندگی دانش آموزان (۱۳۹۰) استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که هرچند کل مدل از برازش نسبی برخوردار بود و ضرایب همبستگی از خود کارآمدی خانواده به سوی الگوهای سرشت و منش معنی دار بود، در کل سازگاری اجتماعی نمی تواند به عنوان متغیر میانجی بین خود کارآمدی خانواده و الگوهای سرشت و منش باشد همچنین ضرایب استاندارد و سطح معنی داری برای مسیر خود کارآمدی خانواده به الگوهای سرشت و منش می توان با اطمینان ۹۵ درصد بیان کرد که مسیر مستقیم این متغیرها معنی دار بوده و الگوهای سرشت و منش تاثیر مستقیم و معنی داری دارد.

Keywords:

خود کارآمدی , مهارتهای زندگی , کفایت اجتماعی