ارزیابی نقش مولفه های روانشناسی محیط در فرایند طراحی مراکز درمانی کودکان اوتیسم

اصطلاح اوتیسم از لغت یونانی و به معنای خود آغاز، معطوف به خود ساخته شده، در خود ماندگی و به معنی در خود فرو رفتن تمایل به مجذوب خود بودن و عدم توجه به جهان خارج است . این اصطاح وضع کودکانی را نشان می دهد که با داشتن حافظه خوب توانایی عملی انجام کارها، قوه دیداری و شنیداری سالم ، رابطه ای بسیار محدود با دنیای بیرون خود برقرار می سازد این اصطلاح توسط روانپزشک یونانی بلولر در توصیف رفتارهای یک بیمار ساخته شد. این بیماران تمایلات در خود فرو رفته را در جنبه های اجتماعی بروز می دهند. تاثیر متقابل محیط بر انسان ها و همچنین شناخت روانشناسی محیطی در تقابل با کودکان اوتیسم در طراحی فضاها و رعایت مولفه های روانشناسی محیطی موثر مانند:رعایت مقیاس مناسب کودک ،نور مناسب محیط ،رنگ ،مبلمان مناسب کودک،چیدمان و انعطاف پذیری فضا و وجود فضای سبز باید الگویی برای طراحی مناسب مرکز درمانی کودکان اوتیسم قرار گیرد.این الگو در فرایند طراحی فضاهای مورد نیاز برای این مراکز میتوان میزان استرس این کودکان را در مراجعه به این مراکز کاهش داد. توجه به ویژگی های روحی و جسمی کودکان اوتیسم و الگوهای رفتاری آن ها در طراحی محیط های درمانی و عوامل کالبدی موجود، میتواند باعث کاهش استرس شودوبه افزایش کیفیت درمان این کودکان کمک کند از این رو، طراحی فضاهای درمانی کودکان اوتیسم با توجه به نیازهای ویژه آنان و مولفه های روانشناسی محیط از اهمیتی ویژه برخوردار است . در این پژوهش به ارزیابی نقش مولفه های روانشناسی محیط در فرایند طراحی مراکز درمانی کودکان اوتیسم پرداخته می شود.

Keywords:

کودکان اوتیسم , روانشناسی محیط , مراکز درمانی .