فقه اللغه واژه «ادبیات»

معمولا در زیان فارسی ربشه لغت «ادبیات» را در «ادب» جست وجو می کنند» چرا که این واژه را واژه ای عریی می دانند، و به همین دلیل کندوکاو در باب«ادییات» در همین جا خانمه یافته است. ادب در معنای قاموسی اش، به معنی هنر، فرهنگ و از همه مهم تر طور و طریقه ی پسندیده، اخلاق حسنه و فضیلت است. سوالی که در این مقاله مطرح می شود این است که می توان بنای «ادبیات» را بر این معنا و لفظ «ادب» پایه گذاشت؟ فرضیه مطروحه این است که شاید بنای این واژه بر لفظ پارسی «دب» و معنای «زبان» و «حروف» باشد، چنان چه در نسخه فرنگی این واژه یعنی literature که پایه بر حروف (letter) دارد.در این مقاله با مراجعه به مراجع و منابع فارسی و انگلیسی اسنادی دال بر این فرضیه یافت شده است. در وهله نخست از ریشه غبرعریی کلمه ادب گزارششده است و این که ربشه «ادبیات» در فارسی «ادب» نیست و برای یک بررسی علمی باید «دب» و «دیپی» را مورد کنکاش و کاوش قرار داد؛ کلماتی که ما را به «زیان» و «حروف» رهنمون می شوند. ضمن این که با توجه به ریشه «دب» و قواعد مطروحه زبان شناسی و ابدال در میان دو لغت «ادب» و «زیان». از احتمال اشتراک ریشه شناختی این دو واژه نوشته شده است.

Keywords:

ادبیات , ادب , ریشه شناسی , زبان