تبیین و ارزیابی بسترهای یادگیری تجربی در نظام آموزش عالی معماری ایران (مطالعه موردی: دانشکده های معماری شهرهای کرمانشاه و اهواز)

امروزه یکی از دغدغه های نظام آموزش معماری دست یابی به نحوه ای از یادگیری است که بتواند دانش آموختگانی کارآمد و شایسته بارآورد. لذا با توجه به ماهیت رشته معماری یادگیری تجربی به عنوان یک الگوی بنیادی در فرایند آموزش معماری مهارت محور مطرح و به کارگیری آن در برنامه درسی معماری نیازمند شرایط و بسترهای ویژه ای است که شناسایی، تحلیل و ارزیابی آنها هدف اصلی پژوهش را شکل می دهد. پژوهش حاضر به لحاظ دیدمان تحقیق پیمایشی-کمی و از جنبه هدف کاربردی به شمار می آید. در این پژوهش ابتدا مولفه های اساسی تحقیق گردآوری و دسته بندی شده است، سپس به جهت رتبه بندی، اخذ نظرات و بررسی میزان پرداختن به این مهم در نظام آموزشی معماری در قالب پرسش نامه مورد ارزیابی قرار گرفته است. برای تعیین روایی پرسش نامه تحقیق از روایی صوری و محتوایی و پایایی آن از طریق ضریب آلفای کرونباخ بررسی و در تمام موارد بالای۷/۰محاسبه گردید. جامعه آماری پژوهش از میان گروهی از اساتید دانشگاه، متخصصین مطرح معماری در ارگآنهای خصوصی و دولتی و دانشجویان مقطع کارشناسی معماری در دانشکده­های معماری کرمانشاه و اهواز به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شده است. بر پایه یافته­ها مولفه های درس محور، فراگیر محور و آموزشگر محور بسترهای یادگیری تجربی معماری را تشکیل دادند. نتایج ارزیابی وضع موجود نشان می­دهد بین وضعیت موجود و مطلوب ارائه بسترهای یادگیری تجربی در نظام آموزش معماری ایران فاصله زیادی وجود دارد و میانگین حسابی داده ها ی همه مولفه ها سطح نامناسبی در ارائه بستر ها را نمایان کرده است. بر مبنای نتایج لازم است کیفیت بستر­های یادگیری تا حد ممکن بر مبنای رویکرد تجربی بازنگری و اصلاح گردد.

Keywords:

بستر های یادگیری , یادگیری تجربی , آموزش عالی معماری , کارشناسی معماری