پیش بینی خودکارآمدی نوجوانان براساس کمال گرایی و امید به زندگی مادران

هدف: هدف از پژوهش حاضر، پیش بینی خودکارآمدی نوجوانان بر اساس کمال گرایی و امید به زندگی مادران، بود. روش پژوهش: جامعه آماری پژوهش حاضر تمام دانش آموزان متوسطه اول نسیم شهر تهران و مادران آن ها (دامنه سنی ۳۰ تا ۴۵ سال) در سال ۱۴۰۲ -۱۴۰۱ بود. با استفاده از فرمول تاباچنیک و فیدل و با توجه به احتمال ریزش، حجم نمونه از ۱۲۰ نفر به ۱۶۰ نفر افزایش یافت که با توجه به حذف پرسشنامه های ناقص در نهایت ۱۵۰ پرسشنامه مورد تحلیل قرار گرفت. روش نمونه گیری به صورت در دسترس بود. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه کمال گرایی تری شورت و همکاران (۱۹۹۵)، پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران (۱۹۸۲) و مقیاس امید به زندگی اشنایدر و همکاران (۱۹۹۱) استفاده شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از همبستگی پیرسون و رگرسیون در نرم افزار Spss نسخه ۲۴ انجام شد. یافته ها : نتایج پژوهش نشان داد که بین کمال گرایی مثبت، تفکر عامل و تفکر راهبردی مادران با خودکارآمدی نوجوانان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین، بین کمال گرایی منفی مادران با خودکارآمدی نوجوانان رابطه منفی و معناداری وجود دارد (۰۱/۰>P). نتایج رگرسیون نشان داد که کمال گرایی مثبت و تفکر راهبردی مادران به صورت مثبت قدرت پیش بینی خودکارآمدی نوجوانان را دارند (۰۱/۰>P). همچنین، کمال گرایی منفی مادران به صورت منفی قدرت پیش بینی خودکارآمدی نوجوانان را دارد (۰۱/۰>P). نتیجه گیری: بنابراین می توان با بهبود کمال گرایی و امید به زندگی مادران، به افزایش خودکارآمدی نوجوانان کمک کرد.