نشانه شناسی مفهوم عشق در اشعار عبدالعظیم فنجان بر اساس الگوی سه وجهی نشانه پیرس

نشانه شناسی به عنوان یکی از شیوه های نقد ادبی در ادبیات نوین جایگاه ویژه ای به خود اختصاص داده است و بررسی نشانه های زبانی ابعاد تازه و نامکشوفی از دنیای درون متن را برای خواننده بازگو می کند. یکی از نظریه پردازان مشهور در نشانه شناسی چارلز سندرس پیرس آمریکایی است که با رد دوجهی بودن ساختار نشانه و ارائه الگوی سه وجهی خود برای نشانه به مطالعات نشانه شناسی نظم و ترتیب خاصی بخشید. عبدالعظیم فنجان شاعر نوگرای عراقی که عشق و مضمون های عاشقانه جزء اصلی ترین اغراض شعری اوست و زبان شعری نوین و استفاده هنرمندانه وی از نشانه های زبانی باعث تمایز سبک بیانی او می شود. پژوهش حاضر می کوشد با روش توصیفی و تحلیلی و با تکیه بر الگوی سه وجهی پیرس به بررسی شکل گیری نشانه های سازنده مفهوم عشق در شعر عبدالعظیم فنجان بپردازد و نقش سه جزء نشانه یعنی بازنمون، موضوع و تفسیر را در خلق مضمون های عاشقانه را نقد و بیان کند. از نتایج پژوهش چنین استنباط می شود که نشانه های مربوط به عشق در قالب رمزگان های زمانی، مکانی، بینامتنی و محور جانشینی و همنشینی تولید می شوند و بازنمون هرکدام از آن ها بر اساس مقوله اولیت حالت کیفی و بعد تصویری و صدایی نشانه را به تصویر می کشد و موضوع بر پایه مقوله ثانویت بعد عملی تجربه های عاطفی شاعر در جهان واقع نشان می دهد و با توجه به مقوله ثالثیت تفسیر نشانه مفهومی کلی را بیان می کند که در تمام ابیات قصیده تنیده شده است.

نشانه شناسی مفهوم عشق در اشعار عبدالعظیم فنجان بر اساس الگوی سه وجهی نشانه پیرس Keywords:

نشانه شناسی ادبی , رمزگان , پیرس , عبدالعظیم فنجان , مفهوم عشق