کشاکش فلسفه، وحی و شعر در تلخیص الشعر ابن رشد

کشاکش فلسفه و شعر، آن گونه که در فلسفه افلاطون و ارسطو آن را می بینیم، دو بعد دارد: اول، قرار دادن شعر در جایگاهی فروتر از فلسفه، و دوم، جذب شعر در فلسفه. قصد این مقاله قصد ترسیم خطوط محوری استدلال ابن رشد، بر مبنای نوعی خوانش از نزدیک (close reading)، در اثر مشهور به تلخیص الشعر ابن رشد است تا بر اساس آن‎ها این ادعا پیش نهاده شود که ابن رشد به پی روی از افلاطون و نیز ارسطو (هر کدام به شیوه خود) این کشاکش را در اثر نام برده تصویر کرده است. با این تفاوت مهم که وقتی این کشاکش به سنت فیلسوفان مسلمان در قرون میانه و به طور خاص به ابن رشد می رسد خود به دو کشاکش تقسیم می ‎شود: نخست، کشاکش وحی و شعر، و دوم، کشاکش فلسفه و وحی/شعر. نکته قابل توجه این که تمایزی که خود ابن رشد بین امت‎های طبیعی [الامم الطبیعیه] و اقوام به اصطلاح غیرطبیعی قائل است، برای این مقاله در حکم تمایزی محوری لحاظ شده‎است.

Keywords:

امم طبیعی , امم غیرطبیعی , کشاکش فلسفه و شعر , وحی , کتب دینی , شعر عرب