اثربخشی بازی درمانی بر کاهش کمرویی و بهبود مهارت های اجتماعی فرزندان جانبازان

مقدمه: پدر و مادر از جمله افراد مهم در تربیت اجتماعی کودکان هستند. اخیرا توجه زیادی به چالش­های روابط اجتماعی کودکان و نقش بازی­درمانی والدین در حل این چالش­ها شده است. بنابراین هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی بازی درمانی بر کاهش کمرویی و بهبود مهارت های اجتماعی فرزندان جانبازان بود. روش کار: جامعه­آماری در این پژوهش نیمه تجربی؛ شامل کلیه نوآموزان پیش دبستانی فرزند جانبازان شهر زاهدان است. تعداد ۳۰ دانش­آموز با روش نمونه­گیری هدفمند در سال ۱۴۰۱ به عنوان نمونه تحقیق تعیین شد که در دو گروه مجزای (۱۵ دانش­آموز در گروه آزمون و ۱۵ دانش­آموز در گروه گواه) جایگزین­شدند. ابزار گردآوری داده­ها، شامل مقیاس کمرویی توسط چیک – بریگز(۱۹۹۰) و پرسشنامه انزوای اجتماعی مدرسی یزدی(۱۳۹۳) بود. روش تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از جداول توصیف فراوانی، واریانس، انحراف استاندارد انجام شده و در بخش استنباطی، آزمون کواریانس با استفاده از نرم افزارSPSS۲۱ انجام گرفت. یافته­ها: نتایج نشان می­دهد میانگین متغیر کمرویی (۲۳/۳۸ ±۰۶/۴۷) و مهارت­های اجتماعی( ۸۶/۱۲۳±۲۰/۱۵۹)است. بازی درمانی بر کاهش کمرویی و افزایش مهارت­های اجتماعی فرزندان جانبازان موثر است (۰۰۰۱/۰= p). نتیجه گیری­: با توجه به نتایج تحلیل آماری، با بازی­کردن با اسباب بازی­های مختلف قوه تخیل کودک تقویت می­شود و هماهنگی بین افکار و رفتار وی ایجاد می­شود. بر این اساس پیشنهاد می­شود که وزارت آموزش و پرورش نسبت به طراحی، اجرا و ارزیابی دوره­های ضمن خدمت آشنایی مربیان مراکز پیش دبستانی دخترانه و پسرانه دولتی و غیردولتی با انواع روش­های بازی درمانی و پروتکل اجرایی هرکدام اقدامات لازم را صورت دهد.

Keywords:

Play therapy , Shyness , Social Skills , Children of veterans , students , Semi-experimental Study , بازی درمانی , کمرویی , مهارت های اجتماعی , فرزندان جانبازان , دانش آموز , مطالعه نیمه تجربی