مقایسه عملکرد مدل های برنامه ریزی پویا و برنامه ریزی غیر خطی در بهره برداری بهینه از سد زاینده رود طی دوره خشکسالی

مدیریت بهینه سیستم های منابع آب بخصوص جهت بهره برداری از مخازن سدها از جمله راهکارهایی است که می تواند اثرات ناشی از کمبود منابع را تخفیف دهد. این تحقیق تلاشی است تا از سه رویکرد مدیریت تخصیص بهینه آب کشاورزی در شرایط خشکسالی در شبکه زایندهرود اصفهان (دوره 78-1377 تا 80-1379) استفاده و کارایی آنها را با استفاده از مجموعهای از شاخص های عملکردی مخزن مقایسه نماید. رویکردهای فوق عبارت بودند از: 1)مدل سازی DP و ملاحظه قطعیت جریان ورودی و نیاز ثابت آب بخش کشاورزی، 2) مدل سازی SDP با ملاحظه عدم قطعیت جریان ورودی و نیاز ثابت آب کشاورزی 3) دخالت جزئیات تخصیص آب در مراحل مختلف رشد گیاهی، بین محصولات مختلف و شبکه های کشاورزی پایین دست برای ملاحظه نیاز آبی متغیر کشاورزی توسط مدل های LP و NLP و نیز ملاحظه قطعیت جریان ورودی. نتایج نشان داد که رویکرد دوم در شاخصهایی مانند زمان اجرا، رسیدن به جواب بهینه سراسری، حداکثر مقدار و دوره کمبود آن عملکرد بهتری داشته است، اما از حیث توزیع کمبودها، رویکرد سوم بهتر بوده است.

Keywords:

بهینه سازی , شبیه سازی , NLP , LP , SDP , DP