توجه به بهبود مستمرمحیط کسب وکار؛ کاهش آسیب های اجتماعی حاشیه کلانشهرها(مورد مطالعه مناطق کم برخوردار شهر مقدس مشهد)

حاشیه نشینی و سکونت گاه های غیر رسمی در واقع مبین پدید شهرنشینی مخرب، مهاجرت های پیوسته روستایی شهری ، ضعف مدیریتی و سیاسی کشورهاست . سکونتگاه های غیر رسمی جلوه ای از فقر در جوامع محسوب می شوند. ویژگی اساسی دیگر سکونتگاه های غیر رسمی ، بصورت خودانگیخته ، مهاجرت بالا ، بدون نظارت قانونی و در مجاور شهرهای بزرگ و با رشد سریع بوجود می آیند. مناطقی که اسکان جمعیت در آن بصورت غیررسمی و برخلاف قوانین و مقررات صورت می گیرد بخش مسکن از سایر بخش های دیگر رشد بیشتر و سریعتری دارد و به لحاظ کالبدی گسست و به لحاظ عملکردی به شهر مادر وابستگی نام دارد . بهبود محیط کسب وکار و محرومیت زدایی به معنای بهبود و رونق محیط تولیدی و در نتیجه سنگ بنا و محرک رشد اقتصادی است. بایستی اذعان داشت با ظهور انقلاب اسلامی، شکل جدیدی از حکومت در دنیا پدیدار شد که نظام استکبار جهانی با تمام قوا به مبارزه با این انقلاب برخیزد. لیکن مدیریت شهری مکلف به نوآوری و نظریه پردازی و الگوسازی درعرصه های جدید اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی گردید. بهترین استراتژی که می تواند در این زمینه به کار گرفته شود همانا بهره گیری از توان اقتصادی بومی همراه با نیروی انسانی مناسب داخلی و استفاده از فرصت تحریم در شکوفایی اقتصادی داخلی، محرومیت زدایی و ایجاد استقلال اقتصادی، بهره گیری از کلیه ظرفیت های مناسب چه به لحاظ اندیشه قناعت اسلامی، انسانی و مالی در راستای بهبود تولیدات داخلی و عدم استفاده کالاهای خارجی و نوانمند نمودن مناطق محروم کشور و توجه به توصیه های اکید اسلامی در محرومیت زدایی، و استفاده از تولید ملی و استفاده از نیروهای متخصص و متعهد در نهادهای اقتصادی و رفع نمودن مشکلات آنان و مبارزه همه جانبه علیه رانت و فساد اقتصادی می باشد و در نهایت بهبود محیط کسب و کار، تامین زیر ساخت ها و تسهیلات، تامین نیاز صنایع در گرو تامین نیروی انسانی و غیره گامی موثر در جهت محرومیت زدایی در حاشیه کلانشهرها است.

Keywords:

محیط کسب وکار , محرومیت زدایی , حاشیه شهر , مناطق کم برخوردار , مدیریت شهری