حکمرانی مشارکتیو دلالت های آن برای حاشیه نشینی به عنوان یک مسئله سیاستی بدخیم (سرکش) در مشهد

طی دهه های متوالی دیدگاههای سنتی در حوزه سیاست گذاری عمومی مبتنی بر حل فنی مسائل بودند. همه مشکلات عمومی دارای راه حل فنی قلمداد می شدند و وجود یک راه قطعی و علمی برای رسیدن به اهداف از پیش تعیین شده مسجل دانسته می شد. اما با گذشت زمان ناکارآمدی این راه حل ها و ابزارهای متناسب با آنها در فائق آمدن بر بسیاری از مشکلات آشکار گشت. تلاش ها برای چیره شدن بر پاره ای از مسائل عمومی با شکست همراه گردیده و نیاز به بازتعریف «مسئله عمومی» و شناسایی و انتخاب ابزارهای جایگزین در خط مشی عمومی بیش از پیش احساس شد. حاشیه نشینی از جمله مسائل بدخیم در عرصه شهری است. مسائل بدخیم (سرکش) به لحاظ اجتماعی پیچیده هستند و این نه پیچیدگی فنی مسائل بدخیم بلکه پیچیدگی اجتماعی آنها است که بر اکثر رویکردهای کنونی حل مسئله و مدیریت آن غلبه می کند. انواع ابزارهای رسمی و سخت در خط مشی مانند قانون گذاری، جریمه ها، مالیات و سایر مجازاتها که اغلب بخشی از راه حل به شمار می روند، در حل مسائل بدخیم عاجز اند. همزمان، پیدایش و گسترش مفهوم حکمرانی مشارکتی به عنوان یک پارادایم جدید در عرصه محلی، فضای مناسبی را برای پرداختن به مسائل بدخیم به طور عام و مسئله حاشیه نشینی به طور خاص فراهم آورده است. این مقاله در صدد شناسایی ابعاد سیاستی و تغییر صورت بندی حاشیه نشینی در مشهد به منظور استفاده از حکمرانی مشارکتی برای کنترل و مدیریت این مشکل سیاستی بدخیم است.

Keywords:

مسائل بدخیم , حاشیه نشینی , حکمرانی مشارکتی , سیاست گذاری , تصویر سیاستی