وجودشناسی صفات الاهی از مدرسه بغداد تا مدرسه حله
Publish place: Kalam-e Emameyeh، Vol: 3، Issue: 5
Publish Year: 1402
Type: Journal paper
Language: Persian
View: 70
This Paper With 22 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- I'm the author of the paper
Export:
Document National Code:
JR_KLM-3-5_005
Index date: 20 October 2024
وجودشناسی صفات الاهی از مدرسه بغداد تا مدرسه حله abstract
یکی از مباحث اختلاف برانگیز در بین متکلمان مسلمان، وجودشناسی صفات الاهی و به طور خاص، رابطه ذات و صفات الاهی است. امامیه و معتزله در مقابل اهل حدیث و اشاعره به دلیل باور به توحید صفاتی، صفات زائد بر ذات را انکار کردند. بیشتر معتزله به نظریه نیابت باور داشتند و ذات الاهی را نائب مناب صفات در تحقق احکام صفات می دانستند. عالمان امامیه در دوره نخست مدرسه کلامی حله( مانند حمصی رازی و محقق حلی) نیز با پیروی از روش شناسی معتزله متاخر به نقد نظریه احوال پرداخته، دیدگاه نیابت را پذیرفتند. متکلمان دوره دوم مدرسه حله مانند خواجه طوسی، ابن میثم بحرانی، علامه حلی و فاضل مقداد نه تنها همچنان منتقد نظریه احوال بودند، بلکه برخی از اصطلاحات و ادله فلسفی را در تبیین دیدگاه خود استفاده کردند. البته این استفاده گزینشی بود و متکلمان حله در موارد مهمی نیز سخنان ابن سینا را در این بحث نقد و رد کردند. عباراتی از برخی متکلمان موجود است که در ظاهر با نظریه عینیت فلسفی شباهت دارد. با این حال، بررسی دقیق تر نشان می دهد که نظریه رسمی متکلمان امامیه در دوره دوم مدرسه حله نیز همان نظریه نیابت است.
وجودشناسی صفات الاهی از مدرسه بغداد تا مدرسه حله Keywords:
وجودشناسی صفات الاهی از مدرسه بغداد تا مدرسه حله authors
محمد جعفر رضایی
پژوهشگر پژوهشکده کلام اهل بیت پژوهشگاه قرآن و حدیث
