ارزیابی منطقه ۲۲ شهر تهران از منظر مکتب انتقادی و نظریه حق به شهر

پژوهش حاضر با هدف ارزیابی منطقه ۲۲ شهر تهران از منظر مکتب انتقادی و نظریه حق به شهر که همان دسترسی عادلانه وعدالت فضایی است، شکل گرفته است. بر این اساس جهت بررسی مصادیق مکتب انتقادی در منطقه ۲۲ تهران، از ۲ حوزه مسکنو خدمات شهری و شاخص های آن از جمله آموزش، بهداشت، حمل و نقل و ... استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهدکه منطقه ی ۲۲ شهر تهران به واسطه ی تجاری سازی، فریز کردن زمین و مسکن، مقررات زدایی هایی همچون تراکم فروشی وتغییر کاربری، تصاحب زمین توسط مجموعه های خصوصی و حاکمیتی و نمودی از انباشت سرمایه در فضای شهری به عنوانیکی از ریشه های طرد حذف کننده محسوب می شود. این پژوهش بر آن است تا ضمن مفهوم پردازی شهری برای همه با پشتوانهی نظریه ی شهری انتقادی و دستگاه فکری هانری لوفور با تاکید بر حق به شهر به بررسی وضعیت منطقه ی ۲۲ از منظر رهیافتشهری برای همه به شناسایی زمینه های طرد حذف کننده در منطقه پرداخته است. مطابق با تحلیل یافته ها حوزه ی مسکن اصلیترین عامل طرد کننده ی زیست و سکونت در منطقه است همچنین علاوه بر کمبودهای ارائه برخی خدمات و امکانات شهری،اقتصاد محلی منطقه غالبا در راستای منافع گروههای اقتصادی بزرگ تر و ضد گونه هایی از کسب درآمد مانند دستفروشی وبازارچه های محلی عمل می کند ساکنان نیز در ساختار مدیریتی منطقه ابزار و زمینه های مداخله در توسعه و تصمیم گیری هایشهری را ندارند..

Keywords:

مکتب انتقادی , نظریه حق به شهر , منطقه ۲۲ , تهران