هنر از آنجا که زاییده اندیشه و احساس آدمی است قدمتی به پهنای آفرینش بشر دارد. این ویژگی که گوهری بی بدیل از وجوه عالی تمایز آدمی از نوع حیوان است و از این منظر، معجزه بزرگ آفرینش است که خداوند به واسطه آن بر خود آفرین فرستاده بدان مباهات میکند تبارک الله احسن الخالقین ادبیات نیز که میتوان آن را عالی ترین مظهر تظاهرات هنری دانست از چنین قدمتی بهره وافی دارد و همگام با خلقت و رشد عقلی اجتماعی و فرهنگی انسان شانه به شانه تاریخ سائیده استشعر فارسی در قرون هفتم و هشتم با شدتی بیش از پیش از بدبینی و ناخشنودی از اوضاع روزگار و ناپایداری جهان و دعوت خلق به ترک دنیا و زهد و نظایر این افکار مشحونست علت آن هم آشکار میباشد و آن وضع سخت و دشواریست که با حمله مغول آغاز شده و با جور و ظلم عمال دوره آنان و با خونریزیها و بی ثباتی اوضاع در دوره فترت بعد از ایلخانان ادامهیافته و محیط اجتماعی ایران را با دشوارترین شرایطی مقرون ساخته بود. همین وضع مورث توجه شدید غالب شعرا به مسائل دینی و خیالات تند صوفیانه و درویشانه و گوشه گیری و در نتیجه تصورات باریک و دقیق نیز شده است. در عصر مغول بر اثر انتشار بسیاری از مفاسد اخلاقی انتقادات اجتماعی به شدت رواجیافتدر پژوهش حاضر با استناد به طبقه بندی های ریزتر و دقیق تر از انواع کاربردهای شعر بسامد این انواع و دلایل آن به روش کتابخانه ای و تحلیلی بررسی شده است. نتایج پژوهش نشان میدهد که کار کرد شعر در مجموع این آثار بیشتر جنبه انتقادی ادبی و آرایه ای دارد تا کار کرد روایی و خبری و ... رانشان دهند. به طور کلی ایرانیکی از کهن ترین کشورهای جهان و از پیشینه فرهنگی عظیمی برخوردار بوده؛ دارای سابقه و گذشته ای طولانیست بعد از رواج شعر عروضی در ایران شعر جایگاه خود را به عنوانیک رویکرد فرهنگی و قالبی برای بیان افکار عقاید و احساسات باز کرد و در این راستا شاعران بزرگی ظهور کردند و آثار شگرفی پدید آمد. شاعران در این برهه از موضوعات مختلف سخن به میان آورده اند در این میان شاعران و گویندگان بزرگ دربارهی ماهیت شعر و شاعری و جایگاه آن دارای عقاید و آثاری هستند که در نوع خود قابل بررسی و در خور درنگ و تامل می باشد.