مدلسازی فیزیکی g۱ جهت بهبود عملکرد فونداسیونهای سطحی در مقابل گسلش معکوس با استفاده از ژئوسل

ایجاد گسلش سطحی برای شریانهای حیاتی و ساختمانهایی که در مجاورت یا بر روی گسل قرار دارند بسیار خطرناک می باشد. از این رو طراحی سازهها باید با در نظر گرفتن اثرات نامطلوب گسلش سطحی باشد. راهکارهای کاهش این اثر نامطلوب از اهمیت بالایی برخوردار است . روشهای ژئوتکنیکی و سازهای جهت کاهش خطر ناشی از ایجاد گسلش می تواند به تقویت شالوده، توزیع تنش و انحراف مسیر گسلش اشاره منجر شود. در این مقاله به سه آزمایش با تاکید بر توزیع تنش و انحراف مسیر گسلش به عنوان راهکار ژئوتکنیکی اشاره شده است ، مقیاس در آزمایش برابر N=۱۰ در نظر گرفته شده است و ابعاد مورد استفاده قرار گرفته در آزمایشات برابر است با ارتفاع آبرفت (H) پنج متر و پنجاه سانتیمتر، عرض شالوده (B) یک متر و پنجاه سانتیمتر، میزان سربار (q) هشت کیلو پاسکال، مقدار :S) S/B فاصله محل رخنمون گسلش تا لبه سمت چپ شالوده) برابر ۵,۰ و حداکثر جابه جایی ) hmax) ۶,۰ متر می باشد. میزان کاهش دوران شالوده در آزمایش های یک لایه ژئوسل در عمق B، دو لایه ژئوسل در عمق B و ۵B/۳، به ترتیب به میزان ۶۶% و ۷۰% نسبت آزمایش حضور شالوده بر بستر خاکی غیر مسلح مشاهده گردید. افزایش تعداد لایه های ژئوسل باعث افزایش میزان انحراف مسیر گسلش و عملکرد مناسب بستر خاکی در مقابل گسلش معکوس مشاهده شد. پرکننده چشمه های ژئوسل به وسیله ملات ماسه و سیمان با مقاومت ۲.۴۹kg/cm۲ به میزان ترکیب ده درصد سیمان و ماسه فیروزکوه به مدت زمان هفت روز استراحت مورد استفاده قرار گرفت . همچنین با افزایش عمق ژئوسل ها به اندازه عرض شالوده باعث بهبود عملکرد بستر خاک مسلح شده تحت گسلش معکوس شد.

Keywords:

ژئوسل , بستر خاکی مسلح شده , دوران شالوده , انحراف مسیر گسلش