اخلاص

ارزش عمل به نیت و خلوص است و در این درگاه اگر ارزشی است برای نیت خالص است . اگر نیت خدایی و عمل هم تنها برای خدا شد او را به مقامات عالیه می رساند و از چیزهایی که موجب زیادتی نور ایمان و یقین می شود عبادت خالص است. مخصوصا همنشینی با خوبان، اخیار و ابرار و صاحبان یقین و خلاصه هر عمل خیر خالصی که از شخصی سر زند و جز خدا هیچ هدف و منظوری نداشته باشد، نماز، روزه، ذکر، قرآن، انفاق و قضای حوائج به هر عمل خیری آن نور، تقویت می شود. برعکس با هر گناهی آن نور، تضعیف خواهد شد و هر عمل مکروهی تاثیری در آن نور می گذارد که بعضی آن را درک می کنند و اکثرا نمی فهمند. خالص هر چیزی آن است که غیرش با او نباشد، خودش تنها باشد، مثلا طلای خالص یعنی جز طلا چیزی نیست، مس ندارد، جنس اجنبی ندارد. یا مثلا شیر خالص که در قرآن می فرماید: از بین کثافت و خون شیر خالص بیرون می آید یعنی در حالی که با فضولات و خون برخورد دارد مع الوصف نه متعفن به بوی کثافت است و نه رنگ و بوی خون دارد. عمل باید خالص برای خدا باشد یعنی داعیش و محرکش تنها تقرب به حق باشد نه غیر، پس اگر هم می خواهد به خدا نزدیک شود و هم نظرش چیز دیگری است خدا نمی پذیرد این امری است سری و راجع به گذراندن به دل یا زبان نیست. در کتاب قرآن و کتب فقهی و آثار علما تاکیدات زیادی بر مساله «اخلاص در عمل و نیت » شده است که جای تامل و توجه است و این موضوع تنها در برابر ریا و ظاهرسازی قرار نداشته و از این فراتر می رود تا آنجا که انجام عمل خیر برای حظ نفس و تنها ترس از جهنم می شود. بهشت هم مورد سوال و اشکال است و عمل مورد قبول خداوند عملی است که خالصانه در جهت کسب رضای خداوند باشد و این موضوع شامل عبادات هم شده است که باید تنها با کسب معرفت و اقرار به عظمت و بزرگی خداوند در برابرش سرتعظیم فرود آوریم. حقیقت بندگی، اخلاص است. یعنی اگر همه چیز و همه کار را برای خدا انجام دادید و بقیه را پوچ بدانید، این اخلاص و بندگی است.اخلاص همان توحید عملی است؛ یعنی در اعمال که برای عبودیت حق انجام می دهد، غیر از خدای تعالی کسی در آنها سهمی ندارد. عبادت های اسلام هم سازنده نفوس انسانی و الهی است. نماز و روزه و حج و جهاد، ...، همه سازنده اند؛ یعنی نهاد انسان را می سازند و باطن او را اصلاح می کنند. در نفوس الهی، شرور و فساد نیست، ولی عباداتی سازنده است که اخلاص در آن ها باشد. اگر بشر در عمل خود، غیر خدا را شرکت ندهد، عبادات، او را از مرحله حیوانیت به مرحله انسانیت می رسد.شریک عمل ممکن است مخلوق حق باشد، ممکن است اقتصاد باشد، ممکن است مقام باشد، که اگر در کارهای خدا شرکت کند، عمل را از اخلاص خارج می کند. مقدار کمی از نماز با اخلاص، بشر را از محرمات الهی نهی کند، از غیبت و تهمت نهی کند، باید با آن تقوا و ایمان پیدا کند. اگر کسی نماز خوانده است و دید سازنده نیست، بداند نمازش معیوب است. قبولی اعمال از همین جا تجربه می شود اگر ظواهر و منویات او مورد رضای حق است، این نماز، نماز پاکی است. قال ابوعبدالله علیه السلام : کل الریا شرک انه من عمل للناس کان ثوابه علی الناس و من عمل لله کان ثوابه علی الله . امام صادق علیه السلام فرمودند : هر گونه ریایی شرک است . هرکه برای مردم کار کند پاداشش بر مردم است و هر که برای خدا کار کند ثوابش بر خداست . و آن حضرت می فرمایند : « هر که برای خدا کار کند ، ثوابش به عهده خداست و هر که برای غیرخدا کار کند در پیشگاه خدا چیزی نخواهد داشت

اخلاص Keywords:

, مخلصین , اخلاص در نیت , قصد قربت , نشانه های اخلاص