نقش سیستم عدم تمرکز اداری در تحقق سلامت نظام اداری

در دهه های اخیر بسیاری از دولت-کشورها به دنبال طرح ریزی و یا اصلاح نظام واگذاری و تفویض اختیارات به واحدهای محلی خود بوده اند. تمرکززدایی موضوعی میان رشته ای است که از یک سو با حقوق و علوم سیاسی و از طرفی با مدیریت عمومی ارتباط پیدا می کند. کشور ایران نیز به تاسی و پیروی از الگوهای متداول و مرسوم بین المللی ازجمله الگوی موفق فرانسوی تمرکززدایی سعی بر واگذاری اختیارات اداری، سیاسی و قانون گذاری یا به تعبیر دقیق تر «اختیار سپاری» در بسیاری از امور محلی به واحدهای تشکیل دهنده محلی مانند شوراها است که در این مسیر علیرغم وجود چالش های متعدد ازجمله قومیت گرایی و سیاست های دولتی، موفقیت هایی را نیز به دست آورده است که یکی از این توفیق ها، مقابله با فساد اداری است که اولویت اصلی نگارنده در نگارش مقاله حاضر بوده است. این مقاله با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با مطالعه و بررسی منابع مختلف به دنبال تبیین رهیافت مذکور به تمرکززدایی و سیستم عدم تمرکز اداری به عنوان مدل مطلوب دموکراسی محلی در مقابله با فساد و ارتقاء سلامت نظام اداری است. ازاین رو، پرسش اصلی پژوهش حاضر این است که سیستم عدم تمرکز اداری به عنوان مدل مطلوب دموکراسی محلی در مقابله با فساد و ارتقاء سلامت نظام اداری چه تاثیری دارد؟. با در نظر گرفتن ابعاد مختلف مساله و تاکید نگارنده بر وجود ابهامات متعدد ازجمله موانع ساختاری و صلاحیتی، عدم تدوین اصول اجرایی و چالش های مرتبط با نظارت حکومت مرکزی بر حکومت های محلی، نتایج بررسی حاضر نشان می دهد که سیستم عدم تمرکز اداری با کاهش حجم سازمان های اداری، از یک طرف باعث کاهش فرصت های فسادزا و از طرف دیگر باعث شفاف شدن مسئولیت ها، متناسب سازی نظام اداری با وظایف مورد نظر می شود که این موارد، فرایند کنترل، نظارت و بازرسی را تسهیل و موجب ارتقاء سلامت نظام اداری می شود. در دهه های اخیر بسیاری از دولت-کشورها به دنبال طرح ریزی و یا اصلاح نظام واگذاری و تفویض اختیارات به واحدهای محلی خود بوده اند. تمرکززدایی موضوعی میان رشته ای است که از یک سو با حقوق و علوم سیاسی و از طرفی با مدیریت عمومی ارتباط پیدا می کند. کشور ایران نیز به تاسی و پیروی از الگوهای متداول و مرسوم بین المللی ازجمله الگوی موفق فرانسوی تمرکززدایی سعی بر واگذاری اختیارات اداری، سیاسی و قانون گذاری یا به تعبیر دقیق تر «اختیار سپاری» در بسیاری از امور محلی به واحدهای تشکیل دهنده محلی مانند شوراها است که در این مسیر علیرغم وجود چالش های متعدد ازجمله قومیت گرایی و سیاست های دولتی، موفقیت هایی را نیز به دست آورده است که یکی از این توفیق ها، مقابله با فساد اداری است که اولویت اصلی نگارنده در نگارش مقاله حاضر بوده است. این مقاله با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با مطالعه و بررسی منابع مختلف به دنبال تبیین رهیافت مذکور به تمرکززدایی و سیستم عدم تمرکز اداری به عنوان مدل مطلوب دموکراسی محلی در مقابله با فساد و ارتقاء سلامت نظام اداری است. ازاین رو، پرسش اصلی پژوهش حاضر این است که سیستم عدم تمرکز اداری به عنوان مدل مطلوب دموکراسی محلی در مقابله با فساد و ارتقاء سلامت نظام اداری چه تاثیری دارد؟. با در نظر گرفتن ابعاد مختلف مساله و تاکید نگارنده بر وجود ابهامات متعدد ازجمله موانع ساختاری و صلاحیتی، عدم تدوین اصول اجرایی و چالش های مرتبط با نظارت حکومت مرکزی بر حکومت های محلی، نتایج بررسی حاضر نشان می دهد که سیستم عدم تمرکز اداری با کاهش حجم سازمان های اداری، از یک طرف باعث کاهش فرصت های فسادزا و از طرف دیگر باعث شفاف شدن مسئولیت ها، متناسب سازی نظام اداری با وظایف مورد نظر می شود که این موارد، فرایند کنترل، نظارت و بازرسی را تسهیل و موجب ارتقاء سلامت نظام اداری می شود.

نقش سیستم عدم تمرکز اداری در تحقق سلامت نظام اداری Keywords:

نظام اداری , عدم تمرکز اداری , دموکراسی محلی , فساد اداری , سلامت اداری