انسان به فطرت خود در سراسر زندگی خویش میل به رفاقت و دوستی دارد و این ویژگی پاسخ به نیاز طبیعی در انسان است که او را از تنهایی و بی پناهی خویش می رهاند، و در پرتو دوستی ها، شخصیت او به نقطه کمال یا سقوط می رسد. رفقا و دوستان نه تنها با هم انس می گیرند و با مصاحبت و همنشینی موجبات شادمانی و نشاط یکدیگر را فراهم می سازند بلکه هر دوستی، به مقیاس درجه رفاقت اش در امور مادی و معنوی رفیق خود نفوذ می کند و هریک دانسته یا ندانسته روی عقاید، اخلاق، رفتار و گفتار دیگری اثر می گذارد و بر همین اساس از جمله عوامل کمک به پرورش و شکوفایی استعدادها و قابلیت های انسان، یا در جهت مخالف آن یعنی عامل سرکوب توان مندی های او می باشد. تاثیر رفاقت و معاشرت در روح و روان انسان، رفتار و رشد توان مندی های آدمی تاثیری انکارناپذیر چه در جهت مثبت و چه در جهت منفی است.دوستان می توانند با حمایت و ایجاد آرامش در لحظات سخت به شما کمک کنند تا از شرایط استرس زا عبور کنید. یک زندگی اجتماعی فعال می تواند سیستم ایمنی بدن را تقویت کند و همچنین باعث کاهش انزوا شود که عامل اصلی افسردگی است. در مطالعات نشان داده شده است، افرادی که در دوران نوجوانی خود دوستی های صمیمانه برقرار می کنند، در آینده کمتر دچار اضطراب یا افسردگی می شوند.ما در این پژوهش به بررسی مروری نقش نوع دوست بر روان و رفتار فرد پرداخته ایم.