مطالعه تطبیقی ظرفیت خودسازماندهی شهری در بافت های قدیمی و جدید سبزوار

خودسازماندهی اصطلاحی است که در زمینههای مختلف و با معانی متفاوت مورد استفاده قرار گرفته است. رویارویی با این مفهوم در مطالعات شهری به دو شیوهی متفاوت کمی (با سابقهی بیشتر) و کیفی (در مطالعات اخیرتر) صورت پذیرفته است. این پژوهش به دنبال شناسایی دقیقتر مفهوم خودسازماندهی شهری و یافتن رابطهی بین نوع بافتهای شهری و ظرفیت خودسازماندهی آنها میباشد. ماهیت پژوهش حاضر از نوع کاربردی است و به روش توصیفی پیمایشی انجام شده است که با استفاده از روش تحقیق تطبیقی متغیر محور شاخصهای خودسازماندهی شهری شامل جریان انرژی، نظم درونی و غنی سازی در بافتهای مختلف شهر سبزوار مورد سنجش و مقایسهی تطبیقی قرار گرفتهاند. یافتههای پژوهش حاکی از آن است که میزان جریان انرژی در بافتهای جدید به دلیل بافت شطرنجی آنها نسبت به بافت قدیم بیشتر است. اما از طرف دیگر نظم درونی در بافتهای قدیم از میزان بالاتری برخوردار میباشند. به نظر میرسد، توجه به نظم درونی در برنامهریزیهای محلات و بافتهای جدید میتواند ظرفیت خودسازماندهی در این نواحی را به نحو مطلوبی افزایش دهد. استفاده از مفهوم خودسازماندهی شهری به مثابه ابزار شبیهسازی دینامیک در ابعاد گستردهای در برنامهریزی شهری امکان پذیر است و میتواند افقهای جدیدی را فراروی برنامهریزان قرار دهد.

مطالعه تطبیقی ظرفیت خودسازماندهی شهری در بافت های قدیمی و جدید سبزوار Keywords:

خودسازماندهی شهری , سیستمهای پیچیده , روش تحقیق تطبیقی , بافت های قدیم و جدید , سبزوار