ارزیابی میزان پاسخگویی عمارت های تاریخی به نیازهای معلولین براساس ضوابط موجود (مطالعه موردی: شهر اصفهان)

دستیابی به رشد و ترقی یک جامعه مستلزم ایجاد فرصتهای برابر و چگونگی به کارگیری استعدادها و تواناییهای موجود در آن است. یکی از این فرصت ها، امکان حضور ناتوانان جسمی، معلولین و کمتوانان همانند دیگر افراد در جامعه است. بیتردید افراد ناتوان و کمتوان بر اساس تساوی حقوق شهروندی نیازمند حضور در فضاهای عمومی شهری و فرهنگی- تاریخی و برقراری تعاملات اجتماعی هستند. از جمله حقوق ضایع شدهی آنها میتوان به دسترسی ایمن به خدمات، فضاهای شهرها و بناهای تاریخی با حفظ استقلال فردی اشاره کرد. با توجه به اینکه قدرت تطبیق ناتوانان جسمی و کمتوانان با بسیاری از ناملایمات شهری پایین تر از دیگر شهروندان است و فضای خانه را به محیط شهری ترجیح میدهند. با توجه به ضرورت این مساله و اهمیت گردشگری، مراکز تاریخی باید به گونهای مناسب سازی شوند که کمتوانان و معلولین جسمی قادر به استفاده از این گونه اماکن باشند. مطالعه حاضر از بعد هدف، کابردی و از بعد روششناسی توصیفی و تحلیلی میباشد که اطلاعات بخش نظری به صورت کتابخانهای و اطلاعات بخش عملی از طریق عکسبرداری و مشاهده میدانی وضعیت ۴ عمارت به عنوان نمونه مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل حاکی از آن است که جهت بهسازی و مناسب سازی این فضاهای تاریخی- فرهنگی برای توانمند سازی معلولین و کمتوانان جسمی در استفاده بهتر از این اماکن و سازگار ساختن این کاربریها با نیاز های این اقشار باید بیشترتوجه داشت که بعد از شناسایی عمارتهای تاریخی و گردشگری مناسب و نسبتا مناسب و نامناسب از نظر رعایت ضوابط معلولین راهکارهایی پیشنهاد شده است که در سه حوزهی اجتماعی، مدیریتی و کالبدی ارائه گردیده است.

ارزیابی میزان پاسخگویی عمارت های تاریخی به نیازهای معلولین براساس ضوابط موجود (مطالعه موردی: شهر اصفهان) Keywords:

معلولیت , عمارتها , ضوابط و معیار ها , شهر اصفهان