ساختمان دستوری گروه اسمی در نوشتار فارسی آموزان عرب سطح فرامیانی (تحلیلی بر پایه نظریه عمومی زبان)

گروه های اسمی در زبان فارسی به دلیل تعداد و نوع وابسته هایی که پیش و پس از هسته گروه اسمی می گیرند، از اهمیت شایانی برخوردارند. شناسایی و بررسی گروه اسمی در نوشته های عرب زبانان از جنبه های مختلف کمک قابل توجهی به علمی تر شدن فرایند آموزش زبان فارسی به غیرفارسی زبانان می کند. هدف از این پژوهش درواقع برداشتن گامی برای آشنایی بیشتر با ویژگی های دستوری نوشتار فارسی آموزان می باشد. پرسش اصلی این تحقیق، چگونگی ساختمان دستوری گروه های اسمی و تعیین پرکاربردترین و کم کاربردترین وابسته های گروه اسمی در نوشتار فارسی آموزان عرب در سطح فرامیانی است. تحقیق با استفاده از پیکره زبانی برگرفته از ۳۲ آزمون نگارش پایان دوره تکمیلی فارسی آموزان عرب مرکز آموزش زبان فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) بر پایه کتاب توصیف ساختمان زبان فارسی باطنی انجام گرفته است. یافته های پژوهش فرضیه مربوط به پرسش نخست مبنی بر بیشتر بودن گروه های اسمی بدون وابسته و نیز فرضیه دوم پژوهش مبنی بر این که در گروه های اسمی تک وابسته، وابسته های پیرو «اسم»، «صفت» و وابسته پیشرو «اشاری » بیشترین فراوانی را دارند، تایید نمود با این توضیح که وابسته پیرو «گروه اسمی» نیز تقریبا به اندازه وابسته پیرو «صفت» فراوانی داشته است. نکته دیگر کاربرد قابل توجه گروه اسمی و گروه حرف اضافه ای به عنوان وابسته هسته گروه اسمی است. به نظر می رسد استفاده از سازه هایی همچون گروه اسمی، گروه حرف اضافه ای و بند موصولی در درون ساختمان گروه اسمی می تواند به عنوان یکی از نشانه های پیشرفت سطح زبانی تلقی شود.

ساختمان دستوری گروه اسمی در نوشتار فارسی آموزان عرب سطح فرامیانی (تحلیلی بر پایه نظریه عمومی زبان) Keywords:

فارسی آموز عرب , سطح فرامیانی , ساختمان دستوری , گروه اسمی , نوشتار