مقاومت آنتی بیوتیکی در بیماری های عفونی فراگیر

در پژوهش حاضر مقاومت ضد میکروبی به خصوص در نهاد بیماری های شایع گزارش شده مثل عفونت دستگاه تنفسی، تب روده و عفونت های مرتبط با باسیل گرم منفی زنگ هشداری است . استفاده منطقی از داروهای ضد میکروبی گواه بر کاهش قابل توجهی در بار باکتریایی بوده و ممکن است خطر پیشرفت بیماری را کاهش دهد. با این حال نشانه خاص، بیمار خاص و عامل بیماری زایی، انتخاب را محدود میکنند و استفاده از نوع خاصی از درمان آنتی بیوتیکی در برخی موارد، به علت افزایش عامل خطر ، درمان تهاجمی نیازمند دستیابی به بهبودی بالینی و پیشگیری از عوارض است. تاخیر در شروع درمان آنتی بیوتیکی مناسب نیز عامل دیگری برای شکست درمان و افزایش مقاومت دارویی است. با افزایش سریع مقاومت آنتی بیوتیکی و کاهش توسعه دارو های جدید آنتی بیوتیک، سخت ترین چالش ، نگه داری و حفظ اثر آنتی بیوتیک های در دسترس است. بنابراین بهترین روش منطقی برای مقابله با این عفونت ها ، سرکوب سریع و سخت و از بین بردن باکتری های حساس به دارو، قبل از مقاوم شدن است. روش ترجیح داده شده ، گسترش دو آنتی بیوتیک می باشد که بیشترین تاثیر را در ترکیب دارند تا اینکه به صورت جداگانه به تنهایی استفاده شوند. دستورالعمل های جامعه در نشانه های خاص و همچنین برای توجیه و توصیه در استفاده از درمان ترکیبی ضد میکروبی ، متفاوت است. درمان ترکیبی ، مزیت متمایزی نسبت به تک درمانی از نظر پوشش گسترده ، اثر هم افزایی و پیشگیری از بروز مقاومت دارویی دارد.

مقاومت آنتی بیوتیکی در بیماری های عفونی فراگیر Keywords:

آنتی بیوتیک , مقاومت شایع , بیماری عفونی