از ثریا تا ثریا: خود تعالی در یک مورد بهبودیافته پیوند سلول های بنیادی خون ساز

مقدمه: پیوند سلول های بنیادی خون ساز یک درمان بالقوه، همچنین یک روش تهدیدکننده زندگی برای بیماران محسوب می شود. در این شرایط، خودتعالی به عنوان یک بعد قدرتمند انسانی جهت بهزیستی این بیماران ضرورت دارد. مطالعه حاضر با هدف کاربرد نظریه خودتعالی رید (Reed’s self-transcendence) در یک بهبودیافته پیوند سلول های بنیادی خون ساز به صورت موردی انجام شد.  روش کار: مطالعه حاضر، یک مطالعه موردی با حضور یک دختر ۱۸ساله مبتلا به تالاسمی ماژور بهبودیافته از پیوند سلول های بنیادی خون ساز است که در یکی از مراکز پیوند کشور در سال ۱۴۰۱ انجام گرفت. داده ها با استفاده از مشاهده، مصاحبه و مستندات جمع آوری و سپس بر اساس نظریه خودتعالی رید تفسیر شد. در این مطالعه، خودتعالی به عنوان یک پیامد در فرایند بهزیستی و پرستاری به عنوان تعدیل کننده این فرایند در نظر گرفته شد. یافته ها: یافته های این مطالعه بر اساس مفاهیم اصلی نظریه خودتعالی رید شامل آسیب پذیری، بهزیستی و رویکردهای مختلف خودتعالی در ابعاد درون فردی، بین فردی، فرافردی و زمانی مورد تحلیل قرار گرفت. مهم ترین این رویکردها در بهبودیافته شامل یادآوری خاطرات و نوشتن یادداشت های روزانه، شرکت در گروه های اجتماعی و به اشتراک گذاشتن خرد، فعالیت های معنوی و افتخار به جنبه های مثبت شخصیتی بود.  نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر، به نظر می رسد کاربرد رویکردهای مختلف نظریه خودتعالی رید در بهزیستی بیماران آسیب پذیر تحت پیوند سلول های بنیادی خون ساز تاثیر مثبت داشته باشد. در بسیاری از این رویکردها، رفتارهای مراقبتی پرستاران به عنوان تعدیل کننده در فرایند خود تعالی محسوب می شود؛ بنابراین شناخت و کاربرد این نظریه توسط پرستاران در بیماران تحت پیوند سلول های بنیادی خون ساز، می تواند در دستیابی خودتعالی به این جمعیت آسیب پذیر کمک کند.

Keywords:

Nursing theory , Case study , Survivors , Hematopoietic Stem Cell Transplantation , نظریه پرستاری , مطالعه مورد , بهبودیافتگان , پیوند سلول های بنیادی خون ساز