بررسی مبانی و ماهیت فسخ و انفساخ در فقه امامیه و حقوق ایران

هر کشوری در نظام حقوقی خود قواعد و اصولی را در جهت انسجام و سازماندهی عقود وضع نموده است که بر این اساس طرفین قرارداد موظف به رعایت این قواعد هستند، از جمله این قواعد و اصول در حقوق ایران می توان به «اصل لزوم قراردادها» اشاره نمود که در ماده ۲۱۹ قانون مدنی بدان تصریح شده است. فسخ و انفساخ دو عمل حقوقی هستند که با به وقوع پیوستن آن، عقد منحل شده و دیگر به حیات خود ادامه نمی دهد. تفاوت های بسیاری میان فسخ و انفساخ وجود دارد که می توان به مهمترین این تفاوت اشاره کرد که فسخ در عقود لازم اتفاق می افتد ولی انفساخ ممکن است هم در عقود جایز و هم لازم اتفاق افتد از طرف دیگر باید گفت که فسخ ماهیت ایقاعی داشته و ممکن است از طرف یک نفر اعمال شود ولی انفساخ یک حالت قهری داشته که با رخ دادن آن، عقد دیگر حیات خود را از دست داده و نسبت به آینده اثری نمی تواند داشته باشد در فسخ و انفساخ منافع منفصله با خود عقد به شخصی منتقل می شود که به واسطه فسخ و انفساخ مالک مالی می شود ولی منافع منفصله درید کسی می ماند که تا زمان فسخ وانفساخ از مال موضوع عقد مراقبت و نگهداری کرده است.

بررسی مبانی و ماهیت فسخ و انفساخ در فقه امامیه و حقوق ایران Keywords:

فسخ , انفساخ , اقاله