زمان انعقاد قرارداد در قراردادهای راه دور در فقه اسلام و حقوق افغانستان

این مقاله، به بررسی زمان انعقاد قرارداد، در قراردادهای از راه دور با تاکید بر قراردادهای الکترونیکی از دیدگاه فقه اسلام و حقوق افغانستان پرداخته­است و در پایان مقایسه نسبی بین قانون تجارت افغانستان با برخی از مواد کنوانسیون بین المللی (آنسیترال) صورت گرفته­است. با رونق گرفتن استفاده از ابزارهای الکترونیکی و به خصوص اینترنت برای زمان انعقاد قراردادهای الکترونیکی و راه دور، بیشتر آنها در شرایطی منعقد می گردند که طرفین در مجلس واحدی نیستند. از آن­جایی که زمان انعقاد  قرارداد، از مختصات اصلی آن محسوب می گردد و نتایج حقوقی قابل ملاحظه ای در پی خواهند داشت، هر کشوری سعی و تلاش می کند که قواعد و مقررات حاکم بر زمان انعقاد معاملات الکترونیکی را تدارک ببیند. با بروز مشکلات و تعارض بین مقررات ملی، فکر تدوین یک کنوانسیون بین المللی برای حکومت بر قواعد معاملات الکترونیکی شکل گرفت. یکی از این اسناد، کنوانسیون آنسیترال در رابطه با استفاده از ارتباطات الکترونیکی در قراردادهای بین المللی است که در تاریخ ۲۳ نوامبر ۲۰۰۵ به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسیده­است. با تطبیق مقررات این کنوانسیون با حقوق افغانستان در زمینه زمان انعقاد قراردادهای الکترونیکی و راه دور، در یک جمع بندی کلی می توان گفت با توجه به اینکه از یک طرف در برخی از موارد اختلافی، کنوانسیون حکمی مقرر ننموده و به قوانین داخلی کشورها واگذار کرده است و از طرف دیگر، در موارد تعیین شده نیز، اختلاف جدی با قانون تجارت الکترونیکی و حقوق داخلی کشورها مشاهده نمی شود، با الحاق افغانستان به کنوانسیون، ناهماهنگی های جدی پیش نخواهد آمد.

زمان انعقاد قرارداد در قراردادهای راه دور در فقه اسلام و حقوق افغانستان Keywords:

ارتباطات الکترونیکی , قراردادهای راه دور , زمان انعقاد قراردادهای الکترونیکی , قراردادهای بین المللی , آنسیترال