افزایش پایداری اوریکاز به کمک حلال های فوق بحرانی مبتنی بر قندها

اورات اکسیداز(اوریکاز) یک آنزیم هموتترامر بدون کوفاکتور در مسیر تجزیه پورین ها به ۵ هیدروکسی ایزورات است . در نتیجه هیدرولیز این ترکیب ، آلانتوئین ایجاد شده که به نسبت اوریک اسید حلالیت بیشتری در آب دارد و دفع آن را از بدن تسهیل می بخشد. از آنجا که فعالیت این آنزیم تحت تاثیر عوامل مختلف محیطی از جمله دما دچار اختلال می شود و فعالیت کاتالیزوری خود را از دست می دهد، استفاده از حلال های فوق بحرانی طبیعی ((NADES مبتنی بر قند یک روش کارآمد برای افزایش پایداری آنزیم است . در پژوهش حاضر، تولید اوریکاز با استفاده از کشت overnight باکتری ECOLI از سویه BL۲۱ و تخلیص با کمک ستون نیکل سفارز انجام و با کمک SDS-page تایید گردید. سپس DES مربوطه با ترکیب گلیسرول و قندهای ساکارزو فروکتوز با نسبت معین سنتز و درنهایت با استفاده از تست Thermal inactivation پایداری حرارتی آنزیم آزاد در مقایسه با آنزیم در حضور DES سنجیده شد. نتایج حاصله حاکی از کاهش kin، افزایش انرژی فعالسازی و دمای بهینه و افزایش قابل توجه نیمه عمرآنزیم است بطورکلی می توان گفت ازمنظرپارامترهای ترمودینامیکی DESقندی مشتمل برفروکتوز و ساکارز بااثربرپیوندهای هیدروژنی موجب افزایش پایداری انزیم شده است

افزایش پایداری اوریکاز به کمک حلال های فوق بحرانی مبتنی بر قندها Keywords:

اوریکاز , DES , پایداری حرارتی