ارزیابی ترجمه های فارسی قرآن در برگردان آیات مربوط به «اسم خدا»

واژه ی «اسم» و مشتقات آن از واژه های بسیار پرکاربرد در علوم اسلامی (اعم از علوم نقلی و عقلی) است. این مقاله با روش کتابخانه ای در گردآوری مطالب و شیوه اسنادی در نقل دیدگاه ها و روش توصیفی تحلیلی در تحلیل داده ها مفهوم واژه اسم و مشتقات آن با تاکید بر کاربرد آن در مورد خداوند در قرآن و حدیث را مورد تحلیل قرار داده و به این نتیجه دست یافته است که واژه ی اسم و مشتقات آن افزون بر کاربرد در معنای نام لفظی، در بخشی از آیات قرآن (آیه بسمله؛ علق، ، واقعه، ۷۴؛ مزمل،۸؛ انسان،۲۵؛ اعلی،۱۵ و۱ ؛ الرحمن، ۷۸) ؛ هود، ۴۱؛ اعراف، ۱۸۰؛ اسراء، ۱۱۰؛ طه، ۸ و حشر، ۲۴ ؛ بقره، ۳۰) و بخشی از احادیث (مانند حدیث «ابراهیم بن عمر» از امام صادق (ع)؛ حدیث محمد بن سنان از امام رضا (ع)؛ فرازهای فراوان از دعاهای ماثور از اهل بیت (ع) که آثار تکوینی بر اسمای الهی مترتب شده است، در حد تواتر معنوی؛ تعابیری در روایات و ادعیه که گویای انشقاق اسم های با مفهوم جزئی تر از اسم های کلی است؛ مواردی که در آن وجود اهل بیت (ع) به عنوان اسمای الهی معرفی شده است؛ و موارد دیگر) در معنای عینی و خارجی و حقیقت نام های لفظی خداوند استعمال شده است و یا حداقل احتمال استعمال معنای عینی در مورد آن ها وجود دارد، لذا این مهم باید در ترجمه این گونه عبارات باید لحاظ گردد.

ارزیابی ترجمه های فارسی قرآن در برگردان آیات مربوط به «اسم خدا» Keywords:

اسم خدا , لفظی , تکوینی , قرآن , حدیث , اسم خدا , لفظی , تکوینی , قرآن , حدیث